«Η εξόριστη Δημοκρατία»

Μια φορά κι ένα καιρό ,όπως λεν στα παραμύθια
ένας δράκος φοβερός με άγρια φωνή και νύχια
γεννήθηκε, παιδιά , με όλο το κακό στα μύχια.

Πέρασε η επταετία και στον ύπνο τον βαθύ
έπεσε η Δημοκρατία χωρίς να μπορεί να σηκωθεί!
Πω ,πω φόβος , πανικός, σκοτεινιά ,φοβέρα
δεν ετόλμησε κανείς να πει μια καλημέρα!

Με φωνές και βουητά οι νέοι δίχως κινητά
μηνύματα αντάλλαξαν απανωτά
κι όλοι στους σταθμούς και στα κάγκελα ενωμένοι
«για τη Δημοκρατία» ,φώναζαν «είμαστε γεννημένοι»!

Τα χρόνια όμως περνούσαν
κι οι άνθρωποι πεινούσαν.
Κάποιοι κιόλας απεργούσαν,
όμως όλοι το ίδιο λαχταρούσαν!

Ψωμί ,παιδεία ,ελευθερία
και συνεχιζόταν καιρό η απεργία.
Μέρες πολλές κλεισμένοι, εργάτες ,διαβασμένοι
φωνάζαν στο λαό «από δω, από δω ,στο Μεγάλο το σχολειό»!

Πολύ καιρό πονούσαν,
τον δράκο βαρυγκωμούσαν
Λίγοι όμως τολμούσαν!
Σκέτη ψυχρολουσία αυτή η Δικτατορία!

Μια νύχτα χωρίς φως
άστραψε κεραυνός!
Ριπές παντού ακουστήκαν,
τα κάγκελα ριχτήκαν
και τα τανκ στο Πολυτεχνείο μπήκαν!

Πολλοί τραυματιστήκαν
κι άλλοι πολλοί χαθήκαν !
Και τη δημοκρατία ξανά παραδεχτήκαν!

Όπου φωνή ακούσεις ,του Δράκου βρυχηθμό,
περίμενε στο τέλος «λαϊκό ξεσηκωμό!
Α.Π ^[1]