Category Archives: Παρατάξεις

Με αφορμή την απόλυση αναπληρωτριών εκπαιδευτικών με σκλήρυνση κατά πλάκας

Με αφορμή την απόλυση αναπληρωτριών εκπαιδευτικών με σκλήρυνση κατά πλάκας

ή

Όταν η βαρβαρότητα και η αναλγησία βαφτίζονται…ευαισθησία!!!

 

Σε λίγες μέρες γιορτάζεται η 3η Δεκέμβρη, η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Αν επισκεφτεί κάποιος την ιστοσελίδα του Υπουργείου  Παιδείας, θα πληροφορηθεί ότι καλούνται εν όψει του γιορτασμού όλες οι σχολικές μονάδες  να υλοποιήσουν μία σειρά εκδηλώσεων-δράσεων που σκοπό έχουν όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην εγκύκλιο «να ευαισθητοποιήσουν την εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και το σύνολο της κοινωνίας επί ζητημάτων ισότιμης πρόσβασης των ατόμων με αναπηρία στην εκπαίδευση και, αφετέρου, να αναδείξουν καλές πρακτικές στο πεδίο της ειδικής αγωγής και της ενταξιακής εκπαίδευσης». Κι εδώ θα μπορούσε κάποιος να πει … «ε, και τι είναι αυτό που σας ενόχλησε;» δεν θα πρέπει να γίνουν παρόμοιες δράσεις;

Φυσικά και πρέπει να γίνουν, όμως όταν καλείς κάποιον να είναι «ευαίσθητος» στα ζητήματα των Ατόμων με αναπηρίες θα πρέπει να είσαι ο πρώτος διδάξας. Κι εδώ η πολιτική του  Υπουργείου και της, κυβέρνησης «μπάζει» από παντού.

Ας πάρουμε έναν-έναν τους στόχους που θέλει να αναδείξει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας σε σχέση με τα Άτομα με αναπηρίες, προκειμένου να φανεί όχι απλά η ασυνέπεια λόγων και έργων αλλά και η απανθρωπιά αυτής της πολιτικής, που από τη μια χαρίζει δισεκατομμύρια σε μεγαλοεπιχερηματίες και εφοπλιστές και από την άλλη κόβει και την τελευταία παροχή σε εργαζόμενους και  αδύναμες κοινωνικές ομάδες :

  1. Οι εκδηλώσεις- δράσεις έχουν στόχο «την ευαισθητοποίηση της εκπαιδευτικής κοινότητας επί θεμάτων αναπηρίας, διαφορετικότητας & δικαιωμάτων.» Τα λέει αυτά το Υπουργείο, που πριν λίγες μέρες και σε διάρκεια μιας βδομάδας, με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο πέταξε στο δρόμο τρεις αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που ανήκουν σε ειδική κατηγορία λόγω ανίατης νόσου. Ο λόγος μάλιστα της απόλυσης, δεν οφείλεται στο ότι δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στα εκπαιδευτικά τους καθήκοντα αλλά στο ότι τα έγγραφα που πιστοποιούσαν ότι εντάσσονται σε ειδική κατηγορία είχαν λήξει. Η ευθύνη δεν βρίσκεται στις συναδέλφισσες. Είναι γνωστό ότι τα ΚΕΠΑ (Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας) κάνουν μήνες για να εκδώσουν τα σχετικά πιστοποιητικά. Έτσι ενώ οι συγκεκριμένες συναδέλφισσες που απολύθηκαν, έκαναν έγκαιρα όλες τις απαιτούμενες ενέργειες, δεν κατάφεραν να έχουν έγκαιρα στα χέρια τους τα πιστοποιητικά λόγω της υποστελέχωσης από την κυβέρνηση των υπηρεσιών υγείας και φυσικά,  σ’ αυτό το διάστημα δεν γιατρεύτηκαν, γιατί οι χρόνιες παθήσεις δυστυχώς … είναι χρόνιες και οι περισσότερες απ΄ αυτές εκφυλιστικές.                      Διαπιστώνεται έμπρακτα, ότι τα ΚΕΠΑ που ιδρύθηκαν με νόμο του ΠΑΣΟΚ το 2011 αντικαθιστώντας τις Υγειονομικές Επιτροπές του ΙΚΑ/ΕΤΑΜκαι τις Α/βάθμιες Υγειονομικές Επιτροπές των Νομαρχιών, λειτούργησαν επί κυβέρνησης ΝΔ και λειτουργούν σήμερα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως «κόφτης»επιδομάτων και παροχών. Είναι γεγονός, ότι όλα τα χρόνια λειτουργίας τους μέσω της μείωσης ποσοστών αναπηρίας, άφησαν δεκάδες χιλιάδεςανάπηρους, χρόνια πάσχοντες, χωρίς επίδομα, σύνταξη αναπηρίας, αλλά και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
  2. Με τις δράσεις του το Υπουργείο αποσκοπεί,  όπως αναφέρει η εγκύκλιος, «στην ανάδειξη της φωνής & την ενδυνάμωση των μαθητών με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες» και «την προώθηση ενταξιακών πρακτικών και μίας κουλτούρας αλληλεγγύης και αποδοχής της διαφορετικότητας».  Η υποκρισία και σ’ αυτόν τον τομέα ξεχειλίζει. Η κυβέρνηση που αφήνει μέχρι σήμερα τα ειδικά σχολεία χωρίς τις απαραίτητες ειδικότητες, που αυξάνει τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, που έχει μέχρι σήμερα χιλιάδες παιδιά, Άτομα με αναπηρίες, χωρίς Παράλληλη Στήριξη, γιατί όπως δήλωσε στη  συνάντηση με τη ΔΟΕ  «τα δημοσιονομικά του κράτους δε μπορούν να καλύψουν τέτοιο κόστος»  επειδή «για τις 6000 αιτήσεις που έγιναν θα χρειάζονταν 3.500 προσλήψεις (;;; είναι η «ΣΥΡΙΖέικη Παιδαγωγική» που λέει ότι η Παράλληλη Στήριξη μπορεί να μοιράζεται σε 2 και 3 παιδιά)» όντας η ίδια …τόσο ευαίσθητη, τώρα έρχεται να ευαισθητοποιήσει και την κοινωνία για τα δικαιώματα των ΑμΕΑ.» Αυτή είναι η «κοινωνική δικαιοσύνη», η «δίκαιη ανάπτυξη» και το σύγχρονο «εργασιακό τοπίο» για τα οποία διαρρηγνύει τα ιμάτιά της, ενώ την ίδια στιγμή ετοιμάζει νέα σφαγή λαϊκών κι  εργατικών δικαιωμάτων, την κατάργηση των προνοιακών επιδομάτων, με την 3η αξιολόγηση. Κόστος τελικά γι΄ αυτή την πολιτική είναι οι λαϊκές ανάγκες και τα δικαιώματα.
  3. Τέλος, για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του εμπαιγμού και αυτής της κυβέρνησης προς τα Άτομα με αναπηρίες και τους οικείους τους, να αναφέρουμε ενδεικτικά την εγκύκλιο ΔΙΔΑΔ/Φ.69/92/οικ.24248/21-7-2017 που αφοράτους μόνιμους Δημοσίους Υπαλλήλους «που έχουν παιδιά με πνευματική, ψυχική ή σωματική αναπηρία σε ποσοστό 67% και άνω ή παιδιά έως 15 ετών που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη ινσουλινοεξαρτώμενο ή τύπου 1 με ποσοστό αναπηρίας 50% και άνω ή σύζυγο με αναπηρία 80% και άνω τον οποίο συντηρεί» που αφορά τη μείωση ωραρίου εργασίας κατά μια ώρα ημερησίως. Η μείωση αυτή δεν δίνεται στους εκπαιδευτικούς, γιατί σύμφωνα με διευκρινιστικές του Υπουργείου: «η μείωση αυτή δεν αφορά το εκπαιδευτικό αλλά το εργασιακό ωράριο».

 

«Τίποτα δεν γίνεται αν μένεις απαθής – όλα ανατρέπονται αν ξεσηκωθείς» λέει ένα σύνθημα που ακούγεται όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα στις διαδηλώσεις ενάντια σ’ αυτή την πολιτική της  κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που έχοντας την απόλυτη στήριξη των άλλων αστικών κομμάτων όπως της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προετοιμάζει νέα βάρβαρα μέτρα ενόψει του κλεισίματος της «3ης αξιολόγησης».

Αυτό επιβεβαιώνεται και από την ανάκληση των απολύσεων των συναδέλφων από την κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας, που έγινε κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων, των διαμαρτυριών, των ψηφισμάτων κατακραυγής δεκάδων σωματείων, την κατάληψη της Δ/νσης Β/θμιας Εκπαίδευσης Πειραιά.

Όλη αυτή η δραστηριότητα δείχνει το δρόμο και τον τρόπο διεκδίκησης σε κάθε Σωματείο, σε κάθε συνειδητό συνδικαλιστή, σε κάθε έντιμο εκπαιδευτικό, ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει ν’ αφήνεται κανένας συνάδελφος, κανένας εργαζόμενος χωρίς αλληλεγγύη, όμηρος στα χέρια αυτών των πολιτικών.

Αποδεικνύει ότι οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να τα καταφέρουν, μπορούν με συλλογικό και οργανωμένο αγώνα να φέρουν αποτελέσματα.

Με οδηγό την πείρα από την επίθεση που δεχόμαστε καθημερινά στους χώρους δουλειάς αλλά και τις πρόσφατες κινητοποιήσεις για την επαναπρόσληψη των συμβασιούχων αναπληρωτών χρειάζεται να οργανώσουμε την ενίσχυση των αγώνων για την αντεπίθεση.

Για όλους τους εργαζόμενους και φυσικά για μας τους εκπαιδευτικούς δεν θα πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη σχετικά με το «κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης». Είναι ένα νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων, ένα ακόμα μνημόνιο που θα προστεθεί στα προηγούμενα και που θα κάνει τη ζωή των εργαζομένων ακόμα χειρότερη. Σημαίνει τζάμπα και ζεστό χρήμα για το κεφάλαιο, νέος αντιλαϊκός κρατικός προϋπολογισμός, περικοπές επιδομάτων, νέο μαχαίρι σε 600.000 συντάξεις, ουσιαστική κατάργηση του αφορολόγητου, γενίκευση της ελαστικής εργασίας και των πλειστηριασμών στις λαϊκές κατοικίες.

Χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας  για την μόρφωση και τη δουλειά με δικαιώματα, για τα δικαιώματα συμβασιούχων – αναπληρωτών που αποτελούν τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της πολιτικής.

Να δυναμώσει η πάλη και η διεκδίκηση για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Να συνεχίσουν να θεωρούνται «χρόνια πάσχοντες» οι έχοντες το πιστοποιητικό με σημειωμένη την προδιατυπωμένη φράση. Να εξασφαλιστεί η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλων των αναπήρων και χρόνια πασχόντων με ευθύνη του κράτους, χωρίς συμμετοχή στις πληρωμές, με κατάργηση των εισφορών στον κλάδο Υγείας. Να αρθεί η αδικία και οι αποφάσεις του υπουργείου Παιδείας που βάζουν εμπόδια στην πρόσληψη ως αναπληρωτών, ωρομίσθιων εκπαιδευτικών Ειδικής Αγωγής για το έτος 2017/2018 ατόμων με αναπηρίες. Κανένα παιδί Άτομο με αναπηρίες χωρίς εκπαιδευτική υποστήριξη. Κανένα Ατόμο με αναπηρίες και κανένας ασθενής με χρόνια πάθηση χωρίς σύγχρονη δωρεάν θεραπεία, φάρμακα και τεχνικά βοηθήματα.

Κι επειδή όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν ισχυρό κίνημα, ταξικά προσανατολισμένο, που μπορεί να απαιτεί και ν’ αποσπά κατακτήσεις, είναι ζωτική ανάγκη η αλλαγή συσχετισμών στις εκλογές που αυτό το διάστημα γίνονται σε Συλλόγους και ΕΛΜΕ. Να στηριχτούν μαζικά τα ψηφοδέλτια της Αγωνιστικής Συσπείρωση Εκπαιδευτικών (που στηρίζει το ΠΑΜΕ), οι εκπαιδευτικοί να συμπορευτούν με το ΠΑΜΕ σε κοινό αγώνα με όλα τα λαϊκά στρώματα ενάντια στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, για ριζικές αλλαγές προς όφελος των εργαζομένων

 Τόκας Τάσος
Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ν. Ιωαννίνων,
μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ


ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΣΤΙΣ 24 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΗ 1:30 μ.μ. ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ!!

(Συμμετοχή στην 3ωρη στάση εργασίας για τις 3 τελευταίες ώρες του πρωινού κύκλου και τις 3 πρώτες του απογευματινού – ολοήμερου που κήρυξε η ΔΟΕ)

è Εδώ και τώρα δίχρονη υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή για όλα τα παιδιά! Όλα τα νήπια και προνήπια στο Δημόσιο Νηπιαγωγείο με τη δημιουργία ΑΜΕΣΑ όλων των απαραίτητων  υποδομών!

è Να λειτουργήσει παντού Ολοήμερο Νηπιαγωγείο χωρίς περιορισμούς!

è Όλα τα παιδιά κάτω των 4 ετών σε δημόσιους Παιδικούς Σταθμούς χωρίς κουπόνια και voucher!

è Άδεια ανατροφής στις αναπληρώτριες/τες και σε όλες τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα, ώστε τα βρέφη ως ενός έτους να μένουν με τη μητέρα τους!

Η επίθεση που δέχεται η Προσχολική Αγωγή, εντάσσεται στο πλαίσιο των συνολικών αντιδραστικών αλλαγών, σε όλη την εκπαίδευση, αλλά και στη γενικότερη επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και το Υπουργείο Παιδείας προωθούν ένα νέο κύμα συγχωνεύσεων – καταργήσεων τμημάτων στην Ανώτατη Εκπαίδευση – συνέχεια των προηγούμενων «σχεδίων Αθηνά» και των συγχωνεύσεων που είχαν κάνει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Επαναφέρει έτσι και το θέμα της συγχώνευσης των Τμημάτων Νηπιαγωγών – Βρεφονηπιοκόμων, μια συζήτηση που δεν είναι καινούργια.

Είναι φανερό ότι υπάρχουν πολλαπλές στοχεύσεις όλων των κυβερνήσεων, της ΚΕΔΕ αλλά και των Παιδαγωγικών Σχολών (μέσα από τις αποφάσεις των συνόδων προέδρων και κοσμητόρων), που σχετίζονται με αλλαγές στη δομή και το περιεχόμενό της Προσχολικής Αγωγής, στην κατεύθυνση της παραπέρα υποβάθμισης και εμπορευματοποίησής της.

Η κυβέρνηση στηρίζει και προωθεί αυτό το σχεδιασμό γι΄ αυτό και σκόπιμα συντηρεί τη θολούρα και τον αποπροσανατολισμό. Οι αλλαγές που προτείνουν δεν έχουν καμία σχέση με τη σύγχρονη κοινωνική ανάγκη όλα τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας να βρίσκονται με ευθύνη του κράτους σε δημόσιες αναβαθμισμένες και δωρεάν δομές. Η συζήτηση αυτή λοιπόν της συγχώνευσης των Τμημάτων υπηρετεί τα κριτήρια της αγοράς και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Υλοποιούνται οι δεσμεύσεις τους προς την Ε.Ε., τον ΟΟΣΑ και τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, ώστε να διαμορφώσουν σταθερά ένα εργασιακό τοπίο που θέλει ακόμα πιο φτηνό, ευέλικτο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό όλων των κατηγοριών και ταχυτήτων, την κινητικότητα,  την ισοπέδωση των πτυχίων!!

Τη στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εντείνει την επίθεσή στις ζωές μας με νέα μέτρα στα πλαίσια της 3η αξιολόγησης (βλ. χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, ιδιωτικοποιήσεις, νέες μειώσεις συντάξεων κ.ά.) συνεχίζει να «εμπαίζει» με την Προσχολική Αγωγή. Όχι απλά δεν έχει πάρει ούτε ένα μέτρο για τη θεσμοθέτηση της 2χρονηςυποχρεωτικής Π.Α, αντιθέτως, διαμορφώνει ένα ασφυκτικό πλαίσιο για το Νηπιαγωγείο, όπως και για όλη την εκπαίδευση (υποχρεωτικότητα μόνο για Νήπια, διπλασιασμό από 7 σε 14 παιδιά ως ελάχιστο αριθμό για λειτουργία νηπιαγωγείου, νέους περιορισμούς στο Ολοήμερο, αύξηση ωραρίου, θεσμοθέτηση  μετακινήσεων μαθητών, 25αρια τμήματα, ακατάλληλα κτήρια κ.ά.).

Τέρμα πια στην κοροϊδία όλων των κυβερνήσεων!

Ο ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζεται με τη Ν.Δ για το ποιος, πιο γρήγορα και αποφασιστικά, θα υλοποιήσει τις κατευθύνσεις της Ε.Ε και του ΟΟΣΑ. Όχι μόνο στο Νηπιαγωγείο αλλά συνολικά στην Εκπαίδευση!!

Βάζουμε στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο!!

Τα εργασιακά δικαιώματα των συναδέλφων και το δημόσιο Νηπιαγωγείο δεν κινδυνεύουν από τους εργαζόμενους σε άλλους χώρους αλλά από την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και της ΝΔ, τις κατευθύνσεις της Ε.Ε., που τσακίζουν μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα. Η επιστημονική – επαγγελματική αναβάθμιση των εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς, με σαφή οριοθέτηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων του κάθε κλάδου είναι πραγματική ανάγκη. Οι εργαζόμενοι μόνο ενωμένοι απέναντι στο κοινό εχθρό, την πολιτική των κυβερνήσεων και της Ε.Ε., τα επιχειρηματικά συμφέροντα μπορούμε να νικήσουμε! Το «διαίρει και βασίλευε», αποτελούσε και αποτελεί σημαντικό όπλο των κυβερνήσεων!

Όχι στη διάλυση του Δημόσιου Νηπιαγωγείου μέσα από τη διαρκή υποβάθμιση ή με το πέρασμά του στους Δήμους!

ü  Καθολική, δημόσια και δωρεάν φοίτηση όλων των παιδιών προσχολικής ηλικίας, από τη μικρή βρεφική έως και τη νηπιακή ηλικία. Δίχρονη Υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή, όλα τα νήπια προνήπια στο δημόσιο Νηπιαγωγείο, Ολοήμερο για όλα τα παιδιά. Όλα τα παιδιά κάτω των 4 ετών να μπορούν να εγγράφονται στους παιδικούς σταθμούς χωρίς τροφεία και κουπόνια και με μόνιμο προσωπικό. Να δοθεί άδεια ανατροφής στις αναπληρώτριες/τες και σε όλες τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα, ώστε τα βρέφη ως ενός έτους να μένουν με τη μητέρα τους.

ü  Να προσληφθεί μόνιμο προσωπικό σε παιδαγωγούς και βοηθητικό προσωπικό, τόσους όσοι χρειάζονται για να καλυφθούν οι ανάγκες. 15 παιδιά ανά Νηπιαγωγό και τμήμα.

ü  Στελέχωση των Νηπιαγωγείων με προσωπικό ειδικής αγωγής, τμήματα ένταξης, παράλληλη στήριξη, πρώιμη διάγνωση και παρέμβαση που θα στηρίζει τα παιδιά με ειδικές μαθησιακές ανάγκες.

ü  Ενιαίο, παιδαγωγικά αναβαθμισμένο πρόγραμμα αγωγής, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες αναπτυξιακές ανάγκες της κάθε ηλικίας, με ευθύνη του κράτους και χωρίς καμία εμπλοκή Δήμων, ΜΚΟ και επιχειρήσεων.

ü  Να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα, όπως είναι οι συνθήκες υγιεινής, ασφάλειας και διατροφής των παιδιών, με ευθύνη του κράτους και με πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού (μάγειροι, τραπεζοκόμοι κ.τ.λ).

ü  Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο της Παιδείας. Η Προσχολική Αγωγή δεν είναι εμπόρευμα για να δίνεται με κουπόνια. Είναι ανάγκη και πρέπει να δίνεται δημόσια και δωρεάν σε όλους!

ü  Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους. Καμία απόλυση αναπληρωτή.

Παλεύουμε μαζί με όλους τους εργαζόμενους και τους γονείς των λαϊκών οικογενειών ενάντια στην πολιτική που υπονομεύει τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα, φορτώνει το κόστος στους γονείς, ανοίγει δρόμο για την ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της Προσχολικής Αγωγής.

Προετοιμαζόμαστε για γενική απεργιακή απάντηση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα απέναντι στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα της 3ης αξιολόγησης.

Νοέμβρης 2017

44 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου…

«44 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου…  Ο αγώνας για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» συνεχίζεται.

Ο ξεσηκωμός του Νοέμβρη του ’73, τα οράματα και οι διεκδικήσεις του γεννήθηκαν στο  έδαφος των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας και της νεολαίας του. Αυτός ο ηρωικός ξεσηκωμός του λαού και της νεολαίας αποτελεί με τη σειρά του ορόσημο για το σήμερα και το μέλλον. Αστείρευτη πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων για την αξία και την αναγκαιότητα της οργανωμένης πάλης του λαού και της νεολαίας.

Τα τελευταία χρόνια εντείνεται η προσπάθεια να παραλλαχθούν τα μηνύματα του Νοέμβρη του ’73, επιχειρείται να αποκτήσουν επετειακό χαρακτήρα, να γίνουν ακίνδυνα και χωρίς προεκτάσεις με την πραγματικότητα που βιώνει σήμερα η λαϊκή οικογένεια. Η διεκδίκηση για Ψωμί – Παιδεία -Ελευθερία δεν συμβαδίζει με τα μνημόνια και τους «θεσμούς», τα ματωμένα «πλεονάσματα» και τα «κοινωνικά μερίσματα», με την εκπαίδευση που δείχνει την πλάτη της σε χιλιάδες μαθητές και χρόνο με το χρόνο γίνεται οικονομικός βραχνάς για χιλιάδες λαϊκές οικογένειες.

Ειδικά φέτος, στον απόηχο της επίσκεψης του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και των δεσμεύσεων για τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς για την ευρύτερη περιοχή, η επέτειος του Πολυτεχνείου αναδεικνύει ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να δυναμώσει η λαϊκή πάλη ενάντια στους πολεμικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις. Να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες. Καμιά ανοχή στα ναζιστικά μορφώματα, στους υμνητές της χούντας, στα κηρύγματα σωβινισμού που καλλιεργούν το μίσος μεταξύ των λαών.

Δεν θέλουμε τα παιδιά μας ούτε και τα παιδιά των γειτονικών λαών να ζουν υπό την «προστασία» των στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών όπλων.  Ο λαός μας, ο λαός της Κύπρου, οι λαοί των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι πάει να πει «προστασία» από το ΝΑΤΟ.

Ως Α.Σ.Ε. Ηλιούπολης καλούμε εκπαιδευτικούς, γονείς,  μαθητές, τους εργαζόμενους και τους ανέργους να πάρουμε μαζικά μέρος στις εκδηλώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία».

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 5.00ΜΜ ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Τι γνωρίζει ο Ιβάν που δεν γνωρίζει ο Τζόνι…

 (α” μέρος)
ΕΣΣΔ: Μάθημα για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού
το 1928.Το 1959 νικήθηκε ολοκληρωτικά ο
αναλφαβητισμός στη Σοβιετική Ενωση.
Στις ΗΠΑαυτό δεν έγινε ποτέ κατορθωτό:
Ακόμα και σήμερα, το 14% του πληθυσμού
είναι αναλφάβητοι
Μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο και ενώ η Σοβιετική Ενωση πάλευε να επουλώσει τις πληγές και τις καταστροφές που άφησε πίσω του, το πρώτο εργατικό κράτος σημείωνε ταυτόχρονα αλματώδη ανάπτυξη σε όλους τους τομείς. Συγκριτικές μελέτες που διεξήχθησαν μεταξύ του 1955 και του 1961 ανέφεραν ότι η Σοβιετική Ενωση εκπαιδεύει δύο έως τρεις φορές περισσότερους επιστήμονες ετησίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

 

 

Στις 4 Οκτώβρη 1957, τοποθετημένος στην κεφαλή ενός πυραύλου R-7, υψώνεται πάνω από το κοσμοδρόμιο «Μπαϊκονούρ» του Καζακστάν ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος της Γης, ο «Σπούτνικ 1». Για πρώτη φορά, μια ανθρώπινη κατασκευή είχε υπερνικήσει τη βαρύτητα. Για πρώτη φορά, η ΕΣΣΔ ξεκάθαρα είχε νικήσει τις ΗΠΑ στον τεχνολογικό τομέα, στον οποίο την παρουσίαζαν δήθεν καθυστερημένη. Η υπεροχή αυτή που επιδεικνύει η ΕΣΣΔ έναντι των καπιταλιστικών κρατών προκαλεί στις ΗΠΑ το λεγόμενο «Σπούτνικ Σοκ», που πέραν όλων των άλλων καταδεικνύει τη μορφωτική υστέρησή της σε σύγκριση με την ΕΣΣΔ.

Χαρακτηριστική του κλίματος που δημιουργήθηκε είναι η μελέτη με τίτλο «What Ivan Knows That Johnny Doesn’t» («Τι γνωρίζει ο Ιβάν που δεν γνωρίζει ο Τζόνι») του Arthur S. Trace Jr, που πρωτοεκδόθηκε στη Νεα Υόρκη από τον οίκο «Random House», το 1961.

 

Ο «Σπούτνικ 1», ο πρώτος δορυφόρος που
μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη

Αποσπάσματα αυτής της συγκριτικής μελέτης θα παρουσιάσουμε σήμερα και σε επόμενα δημοσιεύματα του αφιερώματός μας «Οκτωβριανή Επανάσταση και Παιδεία», που πέρα από τη σύγκριση για το «τι γνωρίζει ο Ιβάν που δε γνωρίζει ο Τζόνι», θα μας κάνουν να σκεφτούμε και το τι μάθαινε τη δεκαετία του ’50 ο Ιβάν και τι μαθαίνει σήμερα ο… Γιάννης.

Εχει σημασία να τονίσουμε ότι ο συγγραφέας της δεν βλέπει με συμπαθητική ματιά τη Σοβιετική Ενωση. Αντίθετα, είναι ποτισμένος με την ψυχροπολεμική προπαγάνδα των ΗΠΑ και την ενστερνίζεται. Κάνει αυτή τη μελέτη από τη σκοπιά της χώρας του, με σκοπό να δώσει οδηγίες και κατευθύνσεις στα αμερικανικά σχολεία για τη βελτίωσή τους. Δεν έχει στόχο δηλαδή να επαινέσει τη Σοβιετική Ενωση, όμως κάνει μια μελέτη αντικειμενική για να μπορέσει να αντλήσει σωστά συμπεράσματα. Και λόγω της αντικειμενικότητάς του, μέσα από τη σύγκριση των εκπαιδευτικών συστημάτων στους δύο αυτούς διαφορετικούς κόσμους, φανερώνεται η υπεροχή του σοβιετικού εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο οικοδομείται πάνω σε ένα σχολείο που βάζει πολύ γερά θεμέλια.

Ο Αρθουρ Τρέις, για την έρευνά του, μελέτησε τα βιβλία και τη διδακτέα ύλη που αξιοποιούνταν στα σοβιετικά σχολεία, έναν μεγάλο αριθμό συγγραμμάτων που χρησιμοποιούνταν στα αμερικανικά σχολεία, πολυάριθμες επίσημες έρευνες για τη σοβιετική και αμερικανική εκπαίδευση και τις σχετικές εκθέσεις για τα δύο εκπαιδευτικά συστήματα από την Αμερικανική Υπηρεσία Εκπαίδευσης.

Ηταν γνωστή η υπεροχή των σοβιετικών σχολείων στα Μαθηματικά και τις Φυσικές Επιστήμες

 

        Μάθημα σε σοβιετικό σχολείο

Σημειώνει ο Τρέις στην εισαγωγή της μελέτης του (οι υπότιτλοι δικοί μας): «Το ενδιαφέρον των περισσότερων πρόσφατων συγκριτικών ερευνών των αμερικανικών και των σοβιετικών σχολείων υπήρξε η ανάδειξη της θλιβερής καθυστέρησης των αμερικανικών σχολείων από τα αντίστοιχα σοβιετικά, στη διδασκαλία των μαθηματικών και των επιστημών. Οι έρευνες αυτές επικεντρώνονται στο γεγονός ότι ενώ όλοι οι Ρώσοι μαθητές που αποφοιτούν από το Λύκειο έχουν μελετήσει Φυσική για 5 χρόνια, Χημεία για 4 χρόνια, Βιολογία για 6 χρόνια και Αστρονομία για 1 χρόνο, μόνο μερικοί Αμερικανοί απόφοιτοι Λυκείου έχουν μελετήσει Βιολογία ή Φυσική ή Χημεία για ένα χρόνο. Σχεδόν κανείς δεν έχει σπουδάσει ένα από αυτά τα μαθήματα για περισσότερο από ένα χρόνο και πολύ λίγοι έχουν σπουδάσει και τα τρία. Παρομοίως, στη διδασκαλία των Μαθηματικών, τα σχολεία της Αμερικής βρίσκονται σε τακτική βάση 2 χρόνια πίσω από τα σοβιετικά, και μια πιο προσεκτική ματιά στο πρόγραμμα των Μαθηματικών και των δύο σχολικών συστημάτων θα αποδείξει ότι σε ορισμένα μέρη η καθυστέρηση αγγίζει τα τρία ή ακόμη και τέσσερα χρόνια.

Στη θέα της τρομακτικής σημασίας της εκπαίδευσης στην πάλη μεταξύ σοβιετικών και αμερικανικών σχολείων, η διδασκαλία των Μαθηματικών και των βασικών επιστημών είναι κάτι περισσότερο από φοβερή. Οι εκπαιδευτικοί και οι σχολικοί διοικητές πρόθυμα παραδέχονται, όπως άλλωστε οφείλουν, ότι αυτή η τεράστια ανισότητα υπάρχει. Εχουν γίνει ορισμένες προσπάθειες προκειμένου να ενισχυθούν τα επιστημονικά και μαθηματικά προγράμματα, αλλά τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής είναι ατελή.

Ωστόσο, οι Αμερικανοί εκπαιδευτικοί καθώς και ο λαός τείνουν να εφησυχάζουν στην πεποίθηση ότι τουλάχιστον στα αμερικανικά σχολεία τα υπόλοιπα βασικά μαθήματα, τα οποία συνήθως αναφέρονται ως ανθρωπιστικά – κυρίως η Λογοτεχνία και η Ιστορία – καθώς και τα μαθήματα που συνδέονται με αυτά, ευδοκιμούν, ενώ στη Σοβιετική Ενωση, όπως πιστεύουν, τα ανθρωπιστικά μαθήματα έρχονται σε αντίθεση με τα κομμουνιστικά ενδιαφέροντα και επιπροσθέτως καταστέλλονται στα σοβιετικά σχολεία. Αυτό το βιβλίο αποσκοπεί στην παρουσίαση μερικών στοιχείων τα οποία ευελπιστώ ότι θα καταρρίψουν αρκετά διεξοδικά αυτή την ψευδαίσθηση. Αποσκοπεί στο να αποδείξει ότι το αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα, ιδίως στα επίπεδα της στοιχειώδους εκπαίδευσης και του Γυμνασίου, απέχει τόσο πολύ από το να καταστεί προπύργιο των ανθρωπιστικών επιστημών, ώστε οι ανθρωπιστικές επιστήμες, στην πραγματικότητα, παραμελούνται με αισχρό και επικίνδυνο τρόπο. Επιπλέον, προτίθεται να δείξει ότι η σοβιετική εκπαίδευση, παρόλο που αξιοποιεί τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τα μαθήματα που σχετίζονται άμεσα με αυτές για την κατήχηση του κομμουνισμού, παρέχει στους μαθητές της πολύ πιο ολοκληρωμένη προετοιμασία σε αυτά τα μαθήματα από ό,τι παρέχουν τα αμερικανικά σχολεία στους μαθητές τους.

Η βασική πληροφορία για ένα εκπαιδευτικό σύστημα είναι το πρόγραμμα σπουδών και τα βιβλία του

 

Το εξώφυλλο του βιβλίου που εκτός
από τον τίτλο του, αναγράφει: Την
εποχή που οι Αμερικανοί μαθητές
θα ανέβουν σ” αυτόν το λόφο, τα
Σοβιετικά παιδιά της ίδιας ηλικίας
θα συζητούν πιθανώς το υψόμετρο
του λόφου, τα κοιτάσματα των ορυκτών
και τον γεωπολιτικό ρόλο του λόφου
στις παγκόσμιες υποθέσεις…

Είναι φυσικά πολύ ευκολότερο να γενικεύσουμε για τα σοβιετικά σχολεία από ό,τι για τα αμερικανικά, διότι η σοβιετική εκπαίδευση είναι κεντρική, και το πρόγραμμα μαθημάτων, τα βιβλία και τα πρότυπα είναι – με μερικές εξαιρέσεις – ομοιόμορφα σε όλη τη Σοβιετική Ενωση, ενώ στη χώρα μας υπάρχει μια αξιοσημείωτη διαφοροποίηση σε αυτούς τους τομείς από Πολιτεία σε Πολιτεία, από κοινότητα σε κοινότητα. Παρ” όλα αυτά, είναι πιθανόν να σχηματίσουμε βαθιά και σημαντικά συμπεράσματα για το σχολικό μας σύστημα σαν σύνολο, εξετάζοντας τα βιβλία και τα μαθήματα μελέτης που διατίθενται στους μαθητές μας. Ωστόσο, δεν έχω ασχοληθεί με τα αμερικανικά ιδιωτικά σχολεία σε αυτή τη μελέτη, διότι εκπαιδεύουν ένα μικρό μονάχα ποσοστό των μαθητών μας και η σειρά μελέτης σε αυτά είναι συνήθως αρκετά διαφορετική από αυτή των άλλων σχολείων.

Οποιοσδήποτε επιθυμεί να καθορίσει την ποιότητα του σχολικού συστήματος της δικής του κοινότητας, Πολιτείας ή χώρας, ή το σχολικό σύστημα κάθε άλλης χώρας, μπορεί να προβεί σε διάφορες μεθόδους. Μπορεί να επισκεφθεί ένα σχολείο ή μια σειρά σχολείων για να εξετάσει τον φωτισμό και τις εγκαταστάσεις των σχολικών τάξεων, τον οπτικοακουστικό βοηθητικό εξοπλισμό, τις εγκαταστάσεις βιβλιοθηκών, το γυμναστήριο και το πρόγραμμα μεσημεριανού φαγητού, ή ενδεχομένως μπορεί να συνομιλήσει με δασκάλους και σχολικούς διοικητές και να συλλέξει στατιστικά στοιχεία για τον αριθμό των μαθητών του σχολείου, το μέγεθος των τάξεων, την οικονομική κατάσταση του σχολικού συστήματος, και τα προσόντα των ίδιων των καθηγητών και των σχολικών διευθυντών. Η από την άλλη, μη έχοντας τη δυνατότητα να λάβει αυτές τις πληροφορίες αυτοπροσώπως, μπορεί να αρκεστεί στο να σχηματίσει τις εντυπώσεις του διαβάζοντας γραπτές εκθέσεις από αυτούς που έχουν κάνει τέτοιες επισκέψεις.

Ολες αυτές οι πληροφορίες, φυσικά, θα συμβάλουν κάπως στην κατανόηση του πόσο καλό ή κακό μπορεί να είναι ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Αλλά τέτοιες πληροφορίες μπορεί να είναι παραπλανητικές, όχι μόνο γιατί τείνουν να είναι ιδιαιτέρως ιμπρεσιονιστικές, αλλά κι επειδή το σχολείο με το πιο καινούργιο κτίριο, την πιο ευρύχωρη βιβλιοθήκη, το πιο σύγχρονο γυμναστήριο, την πιο λαμπερή αίθουσα, τις πιο μικρές σε αριθμό τάξεις, τον πιο λαμπρό εξοπλισμό και το καλύτερο πρόγραμμα μεσημεριανού φαγητού, μπορεί κάλλιστα να είναι ένα σχολείο στο οποίο ελάχιστα προωθείται η μάθηση. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια ισχυρή τάση σε αυτή τη χώρα να υπολογίζουμε την ποιότητα ενός σχολείου εξετάζοντας τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τα παιδιά μαθαίνουν, παρά το τι μαθαίνουν.

Είναι δεδομένο ότι καμία από αυτές τις πληροφορίες δεν μπορεί να προσφέρει κάτι περισσότερο από ένα κλάσμα του τι χρειάζεται για να φτάσουμε σε μια ακριβή εκτίμηση της ποιότητας της εκπαίδευσης που ένα σχολείο προσφέρει. Μακράν η πιο σημαντική πληροφορία που θα βοηθήσει στον καθορισμό της ποιότητας της εκπαίδευσης οποιουδήποτε σχολείου ή σχολικού συστήματος, είναι αυτή για το πρόγραμμα σπουδών και τα βιβλία του. Το πρόγραμμα αναδεικνύει ποια μαθήματα μελετούνται, από ποιον και για πόσο χρονικό διάστημα, αλλά μια μελέτη του προγράμματος μόνο μπορεί να είναι επίσης παραπλανητική, ιδίως όσον αφορά τα αμερικανικά σχολεία. Οπως θα υποδείξει το συγκεκριμένο βιβλίο, ακόμη κι αν το πρόγραμμα σπουδών σε οποιοδήποτε τάξη αναφέρεται σε Λογοτεχνία ή Ανάγνωση ή Ιστορία, το ποσοστό Λογοτεχνίας, Ανάγνωσης ή Ιστορίας που διδάσκεται στην πραγματικότητα μπορεί συχνά να διαφέρει ελαφρά.

Τα βιβλία καθορίζουν τι και πώς θα διδάξει ο δάσκαλος

Οπουδήποτε το πρόγραμμα σπουδών θεωρείται ικανοποιητικό, παραμένει το ζωτικής σημασίας πρόβλημα της ποιότητας των βιβλίων, καθώς κανείς δεν τολμά να υποτιμήσει τη σημασία των βιβλίων στη διαδικασία οποιουδήποτε βασικού μαθήματος. Στην πραγματικότητα, σε τέτοια βασικά μαθήματα όπως η Ανάγνωση, η Λογοτεχνία, η Ιστορία, η Γεωγραφία και τα Μαθηματικά, τα βιβλία είναι ίσως η καρδιά του σχολικού συστήματος, καθώς ακόμη και ο καλύτερος δάσκαλος περιορίζεται από την ποιότητα των κειμένων. Οπτικοακουστικά βοηθήματα, συζητήσεις στην τάξη, η επίσκεψη σε διαλέξεις και η ίδια η ικανότητα μετάδοσης του δασκάλου και η σοφία του συμβάλλουν από κοινού σε διαφορετικό βαθμό στην εκπαίδευση των παιδιών μας σε αυτά τα βασικά μαθήματα, αλλά τίποτα δεν συμβάλλει τόσο όσο τα βιβλία τους, καθώς τα βιβλία είναι αυτά που πρωτίστως καθορίζουν την οργάνωση και παρουσίαση του υλικού και την επιμέλεια με την οποία τα βασικά μαθήματα μελετούνται. Επιπλέον, οι μαθητές συζητούν το υλικό των βιβλίων στην τάξη, δέχονται ερωτήσεις για αυτό, λαμβάνουν εξετάσεις για αυτό, οι εργασίες τους για το σπίτι βασίζονται συνήθως σε αυτό και οτιδήποτε άλλο κάνουν, υπάρχει η απαίτηση να το κατέχουν.

Ενα σχολικό βιβλίο είναι, στην πραγματικότητα, ένας τύραννος, διότι ένας δάσκαλος είναι αρκετά υποχρεωμένος να σχεδιάσει το μάθημα γύρω από αυτό, ιδιαίτερα στη διδασκαλία των βασικών μαθημάτων. Και εφόσον και στο μέλλον ακόμη και τα πιο ευφυή μηχανήματα διδασκαλίας δεν πρόκειται να αντικαταστήσουν τα βιβλία στα βασικά μαθήματα, είναι κάτι παραπάνω από πιθανό ότι τα σχολεία στο μέλλον, εάν πρόκειται για καλά σχολεία, θα πρέπει ακόμη να στηρίζονται στα βιβλία σε όλα τα εκπαιδευτικά επίπεδα.

Επιπροσθέτως, θα είναι έκδηλο το γεγονός ότι, εάν τα βιβλία ενός μαθητή είναι εξαιρετικά, θα μπορεί να λάβει μια εξαιρετική εκπαίδευση πράγματι, εάν έχει καλούς μαθητές και διαβάζει σκληρά, αλλά εάν τα βιβλία του είναι ελλιπή, η εκπαίδευσή του είναι αντίστοιχα προορισμένη να είναι ελλιπής, ανεξαρτήτως του πόσο εξαιρετικός μπορεί να είναι ο δάσκαλός του ή πόσο σκληρά διαβάζει. Ακόμα λιγότερη σημασία έχει εάν το σχολικό κτίριο έχει το τελευταίο σχέδιο της μόδας, εάν η αίθουσα είναι ευρύχωρη και ευήλια, ή εάν το γυμναστήριο είναι πλήρως εξοπλισμένο».

Εχει σημασία εδώ να σημειώσουμε ότι σήμερα, σχεδόν 60 χρόνια μετά την εποχή που δημοσιεύτηκε αυτή η μελέτη, η συζήτηση για την πρωτεύουσα ή δευτερεύουσα σημασία του βιβλίου συνεχίζεται στους αστικούς κύκλους. Η εμπειρία στη χώρα μας, με τα νέα βιβλία που μπήκαν στα σχολεία πριν από δέκα χρόνια, είναι χαρακτηριστική, καθώς έκανε τα βιβλία πολύ πιο φτωχά, στο όνομα της «ελκυστικότητας». Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια επανέρχεται ένας αστικός προβληματισμός για τη χρησιμότητα του έντυπου βιβλίου στην εποχή που υπάρχει το ηλεκτρονικό…

Το μόνο που χρειάζεται είναι αποφασιστικότητα και σκληρή δουλειά

Η έρευνα του Αρθουρ Τρέις για το «τι διδάσκεται ο Ιβάν που δεν διδάσκεται ο Τζόνι» είναι στην πραγματικότητα μια συγκριτική μελέτη μεταξύ της σοβιετικής και αμερικανικής Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στα πεδία 1) της Ανάγνωσης, 2) της Λογοτεχνίας, 3) των ξένων γλωσσών, 4) της Ιστορίας και 5) της Γεωγραφίας, μελέτη η οποία βασίζεται στα βιβλία και στα αναλυτικά προγράμματα των μαθημάτων αυτών.

Οπως περιγράφει σχετικά στην εισαγωγή του:

«Αυτές οι συγκρίσεις και τα συμπεράσματα που απαραιτήτως προκύπτουν από αυτές θα σοκάρουν αυτούς που δεν ήταν σε στενή επαφή με το τι συμβαίνει στα σχολεία μας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Επιθυμώ, ωστόσο, να διευκρινίσω ότι ο σκοπός αυτού του βιβλίου δεν είναι να προτείνω ότι τα αμερικανικά σχολεία πρέπει να μιμούνται τα σοβιετικά σχολεία. Στην πραγματικότητα, τα επόμενα κεφάλαια θα εξυπηρετήσουν την ανάδειξη ορισμένων ιδιομορφιών της σοβιετικής εκπαίδευσης. Προτιμότερη είναι η ανάδειξη του ότι αυτά τα βασικά μαθήματα αντιπροσωπεύονται ελλιπώς στο αναλυτικό πρόγραμμα και τα βιβλία των αμερικανικών σχολείων, ακόμη κι όταν συγκρίνονται με το πρόγραμμα και τα μαθήματα των σχολείων στην κομμουνιστική χώρα. Το πόσο σοβαρά παραμελούν τα αμερικανικά σχολεία τις ανθρωπιστικές σπουδές μπορεί να αποδειχθεί ακόμα κι από μια σύγκριση μεταξύ του προγράμματος και των βιβλίων μας και των αντίστοιχων των σχολείων της Δυτικής Ευρώπης, αλλά κρίνεται πολύ πιο σημαντικό να αναδείξουμε ότι το πρόγραμμα και τα βιβλία των σχολείων μιας χώρας που κυβερνιέται από φιλοσοφία η οποία συνήθως θεωρείται ότι καταστέλλει τις ανθρωπιστικές σπουδές και ενισχύει την τεχνολογική εκπαίδευση, στην πραγματικότητα συμβάλλει σε πολύ πιο εξονυχιστική προετοιμασία στις ανθρωπιστικές σπουδές από ό,τι το αναλυτικό πρόγραμμα και τα βιβλία των αμερικανικών σχολείων. Με άλλα λόγια, αυτό το βιβλίο προτίθεται να αναδείξει ότι η κατάρτιση σε αυτά τα βασικά μαθήματα στα αμερικανικά σχολεία είναι ελλιπέστερη από κάθε πρότυπο. Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο για τα σοβιετικά, αλλά και για τα αμερικανικά σχολεία», σημειώνει ο συγγραφέας, προσθέτοντας μάλιστα ότι το πιο ελκυστικό χαρακτηριστικό αυτών των προτάσεων στις οποίες καταλήγει είναι ότι μπορούν να εκτελεστούν χωρίς χρήματα:

«Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη αποφασιστικότητα και σκληρή δουλειά από τη μεριά των γονέων, των δασκάλων, των σχολικών διοικητικών στελεχών, των μελών της σχολικής μονάδας και όλων όσοι ενδιαφέρονται για τη βελτίωση της ποιότητας των σχολείων μας», λέει, δείχνοντας ότι αυτά είναι τα υλικά με τα οποία θριαμβεύουν τα σοβιετικά σχολεία.

Βασικά μαθήματα ή χρηστικές δεξιότητες;

Την εποχή που κάνει τη μελέτη του ο Α. Τρέις, στην ΕΣΣΔ περνάει εκπαιδευτικός νόμος για την ενίσχυση των «πολυτεχνικών δεξιοτήτων» στα σχολεία β” βαθμού. Ωστόσο, ο Α. Τρέις επισημαίνει: «Δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι η κύρια αναδιοργάνωση που υφίστανται τώρα τα σοβιετικά σχολεία θα οδηγήσουν σε μείωση του χρόνου που αφιερώνεται στις ανθρωπιστικές επιστήμες». Εξάλλου, την ίδια περίοδο το πρόγραμμα των δευτεροβάθμιων σχολείων αυξήθηκε από επτά σε οκτώ τάξεις, έτσι ώστε να μην απειληθεί ο χρόνος που αφιερωνόταν στις ανθρωπιστικές σπουδές. «Στην πραγματικότητα, στο αναδιοργανωμένο πρόγραμμα για το νέο οκτάχρονο σχολείο οι τωρινές προβλέψεις αναφέρονται σε 1.662 σχολικές ώρες αφιερωμένες σε ανθρωπιστικές σπουδές, σε αντίθεση με τις 1.400 του παλαιού επτάχρονου σχολείου», γράφει ο Τρέις και προσθέτει:

«Είναι ενδεχομένως ωφέλιμο να σημειώσουμε άλλη μια φορά ότι το θέμα δεν είναι απλώς η διαφορά μεταξύ σοβιετικής και αμερικανικής εκπαίδευσης, αλλά μεταξύ αμερικανικής και ευρωπαϊκής εκπαίδευσης γενικά. Ενα άλλο στοιχείο που αποτελεί πραγματικότητα για το ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό σύστημα, είναι ότι έχει ορθά διατηρηθεί η άποψη ότι μια εις βάθος γνώση της Λογοτεχνίας, Ιστορίας, των ξένων γλωσσών, των βασικών επιστημών (Φυσική, Χημεία, Βιολογία), των Μαθηματικών και της Γεωγραφίας είναι τόσο θεμελιώδης για την ευημερία τόσο του ατόμου όσο και του έθνους, ώστε οι μαθητές να πρέπει να μελετούν αυτά τα μαθήματα εξονυχιστικά και συστηματικά για μια περίοδο πολλών ετών. Το ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό σύστημα διατηρεί επιπλέον την άποψη ότι ο πρωταρχικός σκοπός των σχολείων είναι να διαπιστώσουν ότι οι μαθητές αποκτούν αυτήν τη γνώση.

Από την άλλη πλευρά, το αμερικανικό σχολικό σύστημα φαίνεται ότι κατά τη διάρκεια των προηγούμενων τριάντα ετών έχει αποκτήσει την πεποίθηση ότι δεν είναι πολύ σημαντικό το να έχουν οι μαθητές μας μια λεπτομερή γνώση αυτών των βασικών αντικειμένων, αλλά είναι σημαντικό ότι θα είναι εντελώς εξοικειωμένοι με τις λεπτομέρειες της ζωής στην κοινωνία και ότι κυρίως θα πρέπει να μάθουν να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους όπως ακριβώς το βρίσκουν. Σαν αποτέλεσμα αυτού, ένα μεγάλο ποσοστό του χρόνου που περνούν οι μαθητές μας στην τάξη και στο Δημοτικό και στο Λύκειο αφιερώνεται στην εκμάθηση στοιχείων – πραγμάτων που δεν έχουν καμία, ή κατ” ουσίαν καμία σχέση με τα βασικά αντικείμενα».

Με άλλα λόγια, η συζήτηση για το αν θα πρέπει να προκρίνονται οι χρηστικές δεξιότητες έναντι των βασικών μαθημάτων, κρατάει ήδη από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 στον καπιταλιστικό κόσμο… Στη μελέτη του Τρέις, πάντως, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η υπεροχή του σοβιετικού συστήματος στηρίζεται στη σωστή διδασκαλία των βασικών μαθημάτων, πάνω στην οποία μπορεί να πατήσει ο πολυτεχνικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης.

Τι δεν είπε στον μικρό Αμίρ

Υποδεχόμενος τον μικρό Αμίρ στο Μέγαρο Μαξίμου, ο πρωθυπουργός είπε μπροστά στις κάμερες: «Αμίρ, θέλω να σου κάνω ένα δώρο επειδή κάποιοι έκαναν λάθος και σου στέρησαν την τιμή να κρατήσεις την ελληνική σημαία (…) Να την κρατάς πάντοτε ψηλά και να θυμάσαι ότι στην Ελλάδα, όλα τα παιδιά απολαμβάνουν παιδεία και ασφάλεια, εγγυημένη από την αγάπη και την αλληλεγγύη του λαού μας». Για να είναι στα «φράγκα του» ο πρωθυπουργός, θα έπρεπε να πει στον μικρό Αμίρ ολόκληρη την ιστορία. Να του πει ότι λίγες μέρες πριν, επισκέφτηκε τις ΗΠΑ, όπου επιβεβαιώθηκε η δέσμευση της κυβέρνησης στην πολιτική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, που διαλύουν πατρίδες και ξεριζώνουν ανθρώπους, όπως την οικογένεια του Αμίρ. Να του πει ότι οι ιδεολογικοί εκφραστές αυτών που πέταξαν τις πέτρες στο σπίτι του, εμφανίζονται με …θεσμική άνεση στο πλευρό υπουργών της κυβέρνησης, μια στα ακριτικά νησιά και μια στις ασκήσεις των Ενόπλων Δυνάμεων. Και προπάντων, να του εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους αυτή η …φιλεύσπλαχνη κυβέρνηση απέρριψε ήδη δυο φορές το αίτημα της οικογένειας του Αμίρ για επανένωση με τον πατέρα τους στη Γερμανία, εφαρμόζοντας πιστά την πολιτική εγκλωβισμού της ΕΕ…