Η συγκέντρωση των απεργών της Πέμπτης 4 Φλεβάρη στην πλατεία Κλαυθμώνος ήταν μεγαλειώδης. Έστω κι αν υπήρχε μεγάλη ανομοιογένεια στο τι είναι δίκαιο για κάθε κλάδο, έστω κι αν έμοιαζε παράταιρο η γραβάτα να συμπορεύεται με το ζιβάγκο, ακόμα κι αν κάποιοι από τους συντρόφους απεργούς την κρίσιμη ώρα ίσως αρπάξουν κομμάτι από την δική μας πίτα, το συλλαλητήριο είχε δύναμη και πολύ κόσμο που όντως έδειχνε την αγανάκτησή του για τις βίαιες αλλαγές που έρχονται στις ζωές μας. Το ποσοστό συμμετοχής των συναδέλφων στην απεργία για τα δημοτικά της Ηλιούπολης ήταν περίπου 60-70%!! Όλα λοιπόν έμοιαζαν… γιορτινά και διεκδικητικά. Όμως δεν ήταν έτσι. Ο σύλλογός μας δεν ήταν εκεί. Δεν έχουμε δικό μας μπλοκ, όπως τόσοι άλλοι σύλλογοι. Δεν έγινε η απεργιακή συγκέντρωση ευκαιρία συνάντησης και μπολιάσματος αγωνιστικής διάθεσης. Δεν ήρθε το ΔΣ με το πανό του συλλόγου μας και γύρω απ αυτό να βρεθούμε όλοι. Στις πορείες δυστυχώς, πάντα είμαστε διασπασμένοι. Άλλοι με την πορεία του ΠΑΜΕ και άλλοι με την ΑΔΕΔΥ. Αυτό δεν έπρεπε να συμβαίνει. Η πορεία έπρεπε να είναι μία και μόνη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διασπάται η αγωνιστικότητα του κόσμου. Γιατί θα πρέπει να διαλέξω τι σημαιάκι θα κρατάω , αφού τα συνθήματα, σ’ αυτή την ιστορική στιγμή, είναι τα ίδια. Αν κάποια παράταξη θεωρεί ότι μόνο η δική της διεκδίκηση είναι σωστή και όλοι οι άλλοι «προδότες» , θα έπρεπε να εξαγγέλλει απεργία και κινητοποίηση άλλη μέρα δική της, ξεχωριστή και με όσους μάζευε ας έκανε την πορεία. Αυτό, και μόνον αυτό, είναι το τίμιο.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Γιάννης Χαλακατεβάκης

Category: ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΙΝΗΣΗ