Του Στάθη Κατσούλα.
Διαβάσαμε σε εφημερίδα της Θεσσαλίας συνέντευξη εκπαιδευτικού η οποία απολύθηκε. Η εκπαιδευτικός του 1ου ΕΠΑΛ Νέας Ιωνίας, κα Καμπούρη, βραβεύτηκε σε εκδήλωση του Υπουργείου Παιδείας από την τότε Υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου.
Η βράβευση αυτή έγινε στα πλαίσια εκδήλωσης του Υπουργείου Παιδείας για την απονομή αριστείων – βραβείων στην εκπαίδευση. Στα πλαίσια ενός νέου τότε θεσμού που ονομάστηκε «Θεσμός αριστείας και ανάδειξη καλών πρακτικών στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση»
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαρτίου 2010, δύο μήνες πριν το μνημόνιο, και εκτός από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και τους βραβευόμενους εκπαιδευτικούς, βρεθήκαμε εκεί και αρκετές δεκάδες αδιόριστων και μόνιμων εκπαιδευτικών θέλοντας να καταγγείλουμε την πολιτική του Υπουργείου Παιδείας που υποβάθμιζε τη δημόσια δωρεάν παιδεία και διοργάνωνε φιέστες. Περιττό να σημειώσουμε ότι οι ωρομίσθιοι και αναπληρωτές εκπαιδευτικοί πληρώνονταν με τρίμηνες και τετράμηνες καθυστερήσεις, για μισθούς των 300 και 420 ευρώ. Βρεθήκαμε και φωνάζαμε συνθήματα που ίσως τότε στους βραβευόμενους φαίνονταν γραφικά και παρωχημένα όπως: «οι εκπαιδευτικοί δε σκύβουν το κεφάλι, μαζί με το λαό αντίσταση και πάλι», «λαός και νεολαία να αντισταθούν, αυτά τα μέτρα θα ανατραπούν», «ούτε αναπλήρωση ούτε ωρομισθία, μόνιμη για όλους και σταθερή εργασία», «βραβείο υποκρισίας στην Υπουργό Παιδείας», «για την εξουσία, άριστοι σημαίνει, απεργοσπάστες, γλύφτες και υποταγμένοι», κλπ.
Από τότε θεωρούσαμε πως αυτού του είδους οι φιέστες αποκρύπτουν τα πραγματικά προβλήματα της παιδείας, αποτελούν προάγγελο της αξιολόγησης και της πολιτικής της αδιοριστίας. Δύσκολα βέβαια φανταζόταν κάποιος από εμάς, αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη τριετία. Είχαμε όμως καθαρό στο μυαλό μας ότι αυτές οι φιέστες διαιρούν τεχνητά τους εκπαιδευτικούς, δημιουργούν ανταγωνισμούς ωφέλιμους για το Υπουργείο, και οδηγούν σε μια «ανταγωνιστική» εκπαίδευση όπου ο δήθεν «καινοτόμος» εκπαιδευτικός θα αμείβεται περισσότερο από τον δήθεν «τεμπέλη».
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης υπήρξαν δύο γεγονότα τα οποία προξένησαν μεγάλη εντύπωση:
1. Η Υπουργός Παιδείας κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας απευθυνόμενη στους εκπαιδευτικούς που βραβεύονταν τους υπέδειξε ως πρότυπα εκπαιδευτικών, ενώ απευθυνόμενη προς τους διαδηλωτές τους υπέδειξε ως «κακά» πρότυπα. («γιατί τα πρότυπα είναι εκεί, δεν είναι εδώ», στο 5:07 του βίντεο, αποσπώντας μάλιστα τα χειροκροτήματα των βραβευομένων).
2. Οι εκπαιδευτικοί που βραβεύονταν αντί να μας υποστηρίξουν και να διαμαρτυρηθούν για την πολιτική που υποβαθμίζει την παιδεία, προτίμησαν να ταχθούν στο πλευρό της Υπουργού της Φωτοτυπίας και μας ζήτησαν με έντονο τρόπο να αποχωρήσουμε από την αίθουσα προκειμένου να μην καθυστερήσει η διαδικασία της βράβευσής τους.
Τα γεγονότα μας ανάγκασαν, σαν σύλλογοι αδιορίστων και ωρομισθίων να βγάλουμε μια ανακοίνωση.
Τρία χρόνια μετά, η συναδέλφισσα κα Καμπούρη βρίσκεται ανάμεσα στους 2.500 απολυμένους της τεχνικής εκπαίδευσης. Η αλληλεγγύη (αυτή τη φορά από τη μεριά μας) είναι δεδομένη. Βρεθήκαμε άλλωστε πολλές φορές, και οι προς το παρόν μόνιμοι εκπαιδευτικοί και οι αναπληρωτές, και οι προς το παρόν εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί και οι άνεργοι, ξανά στο δρόμο και στο Υπουργείο Παιδείας, να διαδηλώνουμε ενάντια στις πολιτικές που εξευτελίζουν τον εκπαιδευτικό και τη δημόσια παιδεία. Τελευταία φορά, βρεθήκαμε και στο Υπουργείο, την επόμενη μέρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόλυση των 2.500 εκπαιδευτικών.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα αν οι εκπαιδευτικοί που βραβεύονταν τότε, αντί να επιτίθενται σε αναπληρωτές και ωρομίσθιους συναδέλφους που εμπαίζονταν προκλητικά από την Υπουργό της Φωτοτυπίας, ένωναν τη φωνή τους στη δικιά μας;
Κάποιες εκατοντάδες βραβευόμενοι για “αριστεία” δεν θα έκαναν βεβαίως την διαφορά. Τη διαφορά θα την κάναμε αν ως κλάδος και ως κοινωνία δεν παρατηρούμε να καίγεται το σπίτι του γείτονα, βάζοντας τις φωνές τότε μόνο που θα καεί το δικό μας σπίτι. Γιατί θα καεί το δικό μας σπίτι. Κι ας διαθέτουμε δύο μεταπτυχιακά, παιδαγωγική επάρκεια, ξένες γλώσσες, σκληρό ή μαλακό ΑΣΕΠ. Θα καεί το σπίτι μας και θα είναι μέρα μεσημέρι.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν όλα αυτά τα χρόνια οι εκπαιδευτικοί έκλειναν τα αυτιά τους στις σειρήνες της καινοτομίας, των αριστείων και της αξιολόγησης;
Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν το συνδικαλιστικό κίνημα είχε από νωρίς πάρει ξεκάθαρη θέση πως η αξιολόγηση ισοδυναμεί με απολύσεις;
Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε στείλει σπίτι τους τους αυλοκόλακες των υπουργών, την ΠΑΣΚ και τη ΔΑΚΕ;
Το μάθημα από την απόλυση της βραβευθείσας κας Καμπούρη είναι πως δεν σε σώζουν ούτε οι αριστείες, ούτε οι καινοτομίες, ούτε τα βραβεία.
Το μάθημα από τις νέες ρυθμίσεις που εντάσσουν στην διαθεσιμότητα και τους εκπαιδευτικούς με αλλεπάλληλα μεταπτυχιακά και τίτλους σπουδών, είναι πως δεν σε σώζουν τα πτυχία.
Το μάθημα είναι ότι μπορούσαμε να σωθούμε αν αντιτάσσαμε τον αγώνα, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, σε μαζική κλίμακα και σε όλη την κοινωνία.
Να είμαστε πιο αλληλέγγυοι στους συνανθρώπους μας. Να είμαστε δίπλα στους συναδέλφους μας. Να είμαστε πιο επιφυλακτικοί σε φιέστες και σε γιορτές του Υπουργείου Παιδείας και του κάθε υπουργείου. Να είμαστε πιο καχύποπτοι για το τι σημαίνει «καινοτόμος εκπαιδευτικός», για το τι σημαίνει «εργαζόμενος του μήνα».
Αν γίνονταν όλα αυτά, και πολλά περισσότερα, κι αν γίνονταν από όλη την κοινωνία, ίσως η κα Καμπούρη, να μην βρισκόταν σήμερα στο ταμείο ανεργίας, μαζί με εκείνους που τότε επιχείρησαν να διαμαρτυρηθούν “αμαυρώνοντας” τη φιέστα της Υπουργού της Φωτοτυπίας.
