Π.Ε. Ηλιούπολης
30/11/2015
Το δημόσιο σχολείο δέχεται (εκ νέου) επίθεση.
Οι κοινωνικοί επιστήμονες (κοινωνιολόγοι, ιστορικοί της εκπαίδευσης κ.λπ.) γνωρίζουν καλά ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης παρατηρείται έξαρση των φαινομένων κοινωνικού αυτοματισμού.
Υπό αυτό το πρίσμα τα συμβάντα σε δύο σχολεία του συλλόγου μας τον τελευταίο μήνα δεν προκαλούν έκπληξη αλλά οπωσδήποτε γεννούν σοβαρές ανησυχίες.
Από τη μια είχαμε τις ανυπόστατες, συκοφαντικές κατηγορίες εναντίον των εκπαιδευτικών του 2ου Δημοτικού Σχολείου Ηλιούπολης για την πρωτοβουλία που πήραν, συνεργαζόμενοι με έγκυρο και εγκεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας εξωσχολικό φορέα να ενημερώσουν τους μαθητές τους γύρω από θέματα σεξουαλικής αγωγής, σύμφωνα με το αναλυτικό πρόγραμμα της ΣΤ΄ τάξης (Αναπαραγωγικό σύστημα). Η παρουσίαση της εγκεκριμένης σχετικής θεματικής από εκπρόσωπο του υπουργείου Υγείας «στολίστηκε» με εξαιρετικής φαντασίας ανύπαρκτες λεπτομέρειες, ώστε το αντίστοιχο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που έχει γίνει σε πολλά σχολεία χωρίς κανένα πρόβλημα, να πάρει ξαφνικά υπέρογκες διαστάσεις- έφτασαν να γράψουν πως το Υπουργείο Παιδείας μοιράζει προφυλακτικά στα δημοτικά σχολεία. Μολονότι τίποτα από όσα ειπώθηκε και γράφηκε δεν ήταν αληθές, οι διαψεύσεις των «γεγονότων» αποσιωπήθηκαν. Οι «καταγγελίες» αυτές, που άκριτα και δόλια αναπαράχθηκαν από διάφορες εφημερίδες και διαδικτυακούς ιστότοπους, μοναδικό στόχο είχαν τον σκοταδιστικό περιορισμό της ενημέρωσης των μαθητών γύρω από ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, αλλά και τον περιορισμό της ελεύθερης δράσης και πρωτοβουλίας των εκπαιδευτικών που σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες υποστηρίζουν και διευρύνουν το ρόλο του δημόσιου σχολείου όπως ορίζει το παιδαγωγικό τους καθήκον.
Από την άλλη, στο 15ο Δημοτικό Σχολείο Ηλιούπολης, ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων του σχολείου μιλά για «εκδίωξη» του Συλλόγου από το σχολικό χώρο (εν ώρα λειτουργίας του σχολείου, κάτι που και ο νόμος αλλά και οι στοιχειώδεις παιδαγωγικές αρχές επιβάλλουν). Η ανακοίνωση περιλαμβάνει και παράγραφο με τα εξής «αναπάντητα» ερωτήματα: «Αναρωτιόμαστε γιατί όλα αυτά ; Υπάρχουν λόγοι; Έχουνε να κρύψουν κάτι; Ελλιπείς εφημερίες; Συνεχής απασχόληση των εκπαιδευτικών με τα κινητά τους; Κάπνισμα εντός του κτηρίου ;»
Τα δυο γεγονότα, αν και εκπορευόμενα από διαφορετικές κοινωνικές αφετηρίες, (συγκεκριμένους θρησκευτικούς κύκλους και συγκεκριμένη ομάδα γονέων), εν τούτοις συνδέονται από ένα κοινό νήμα: την κοινή επιθυμία εξωσχολικών ομάδων να παρεμβαίνουν και να ορίζουν την παιδαγωγική διαδικασία.
Οι ενέργειες των συγκεκριμένων γονιών και ομάδων οδηγούν στη θλιβερή διαπίστωση της σύγχυσης που τους διακατέχει ως προς το ρόλο τους στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής κοινότητας, ρόλο διακριτό, που αφορά τη συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς και το σχολείο για την αντιμετώπιση των σοβαρότατων προβλημάτων που αντιμετωπίζει το σχολείο σήμερα, όπως η έλλειψη προσωπικού, η υποχρηματοδότηση, η υπολειτουργία των δομών του (αντισταθμιστικές δομές, ολοήμερα τμήματα) και τόσα άλλα και όχι την παρέμβαση στην άσκηση του εκπαιδευτικού τους έργου και της λειτουργίας του σχολείου, τα οποία αποτελούν αποκλειστική αρμοδιότητα των εκπαιδευτικών και των οργάνων του σχολείου.
Το νομοθετικό πλαίσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων σχεδόν παρωθούσε τους εξωσχολικούς παράγοντες σε τέτοιες παρεμβάσεις: η επικρεμάμενη απειλή της αργίας του εκπαιδευτικού απλά και μόνο εξαιτίας καταγγελίας γονέα και προτού καν αυτή η καταγγελία εξετασθεί από τα αρμόδια υπηρεσιακά και νομικά όργανα, λειτούργησε την περασμένη διετία ως πυροκροτητής ενός κλίματος απόπειρας κατατρομοκράτησης της εκπαίδευσης και των λειτουργών της. Η κατάργηση του εν λόγω νομοθετικού πλαισίου από τη σημερινή κυβέρνηση ακύρωσε στην πράξη αυτό το κλίμα αλλά η «όρεξη» είχε ανοίξει, συνοδευμένη βέβαια όπως ειπώθηκε εισαγωγικά από τους ανοικτούς πλέον ασκούς του Αιόλου της οικονομικής κρίσης.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Τα φαινόμενα εκφοβισμού που δεχόμαστε οι εκπαιδευτικοί ως προς το παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό μας έργο και την υπεράσπισή του μέσα στις τρέχουσες συνθήκες της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης ευνοούν τελικά στη μεθοδευμένη υποβάθμιση και απαξίωση του δημόσιου σχολείου και δεν είναι άσχετα με την προσπάθεια υποταγής, χειραγώγησης και εγκλωβισμού των εκπαιδευτικών σε αυτές τις στοχεύσεις.
Συνδέονται με την πολύπλευρη κρίση που βιώνει ολόκληρο το σώμα της κοινωνίας, με την κλιμάκωση του κοινωνικού αυτοματισμού που οδηγεί στον κατακερματισμό των εργαζομένων και τον αποπροσανατολισμό τους από την αντιμετώπιση των κοινών οξύτατων προβλημάτων, με τον “κανιβαλισμό” εντός του κοινωνικού ιστού που λειτουργούν συντονισμένα και στοχευμένα στην ίδια κατεύθυνση.
Ωστόσο τα παραπάνω απερίφραστα καταδικαστέα συμβάντα στα δυο σχολεία δε πρέπει να θεωρηθούν ως άλλοθι για την περιχαράκωση του σχολείου στον εαυτό του. Η εκπαιδευτική κοινότητα κινδυνεύει να λειτουργεί ως συντεχνία, αν δεν είναι ανοικτή στην κοινωνία και στις ανάγκες της. Βάζοντας όμως συγκεκριμένα όρια. Όρια όχι αυθαίρετα αλλά βασισμένα στην παιδαγωγική γνώση, στο αίτημα περί «εξίσωσης των δυνατοτήτων» που σημαίνει τάση προς την αντιστάθμιση των διαφορών,στο αίτημα της ολόπλευρης ανάπτυξης των μαθητών μας. Δεν επιθυμούμε όρια παγιδευμένα στην παροχή στείρας γνώσης αλλά όρια εδρασμένα στη συνειδητοποίηση της ανάγκης μετασχηματισμού και όχι αναπαραγωγής της κοινωνίας σε ιδεολογικό αλλά και σε ταξικό- οικονομικό επίπεδο.
Όρια δηλαδή που προτάσσουν το συλλογικό έναντι του ατομικού, την ελευθερία έναντι της ποδηγέτησης, την κοινωνική δικαιοσύνη έναντι της ταξικής αδικίας.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
- Ø Προασπίζουμε τον επιστημονικό και παιδαγωγικό ρόλο μας προς όφελος των μαθητών μας και του Δημόσιου Σχολείου, ο καθένας από μας με την προσωπική του στάση και συλλογικά μέσα από τη στάση και δράση του Συλλόγου Διδασκόντων.
- Δεν επιτρέπουμε σε κανένα να παρεμβαίνειαπαξιωτικά στο λειτούργημά μας.
- Ø Συσπειρωνόμαστε στο σωματείο μας, ενημερώνουμε τους εκπροσώπους του Συλλόγου μας για τέτοιου είδους προβλήματα και δρούμε συλλογικά και συντονισμένα.
- Ø Στηρίζουμε το Σχολείο μας, υπερασπιζόμαστε το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του, διεκδικούμε τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας, προασπίζουμε την επιστημονική μας επάρκεια και την εργασιακή μας αξιοπρέπεια.