«Τα παιδιά που πεινούν» του Γ. Κοτζιούλα
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΕΙΝΟΥΝ
Φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας
«Τις προάλλες είχα βγει στην Τσαρίτσανη , το καμμένο χωριό με τους φιλόξενους ανθρώπους που τόσοι δεσμοί μ’ ενώνουν μαζί τους. Εκεί που μιλούσα με τους γνωστούς μου, ανάμεσα στ’ άλλα τους ρώτησα και για τα παιδιά. ― Παίρνουν συσσίτιο ακόμα; ― Όχι, το κόψαν. Απόρεσα γι’ αυτό. Ήμουν συνηθισμένος να τα βλέπω απ’ την περασμένη άνοιξη να περνούνε τους δρόμους ξυπόλητα, κακοντυμένα, χαρούμενα όμως, γιατί βαστούσαν στα χέρια τους από ένα κατσαρόλι ή πιάτο ή κουτί με το λιγοστό τους φαγάκι, που τους έφτανε μολαταύτα όσο για να μην πεινούν. Είχαν όρεξη κιόλας και τραγουδούσαν. Αλλά οι μεγάλοι, οι κακοί άνθρωποι που ζηλεύουν τη χαρά των παιδιών, θέλησαν να τα τιμωρήσουν γι’ αυτό και τους έκοψαν τα τραγούδια. Απαγορεύτηκαν τα «επαναστατικά άσματα» για να μη θυμίζουν τίποτε απ’ τον ένδοξό μας αγώνα. Οι μικροί ωστόσο δεν τα ξεχάσαν. Τα λεν κρυφά, μοναχοί τους όπως οι πρόγονοί μας του κρυφού σκολιού. Φαγί όμως εξακολουθούσαν να τους δίνουν όσο ήμουν έξω εγώ. ― Και γιατί τα κόψαν; ρώτησα τώρα. ― Δεν καταλαβαίνεις, συναγωνιστή; Να, είμαστε κόκκινοι λέει. Δεν θέλησα να το πιστέψω. Μου φάνηκε τερατωδία. Γι’ αυτό πολεμούσαμε τόσα χρόνια, για να μας ελέγχουν τώρα τη συνείδησή μας; Με ποιο δικαίωμα το κάνουν αυτό; Επιτέλους είναι προτιμότερο, κατά τη γνώμη μου, νάναι κανείς κόκκινος παρά μαύρος! Μα το να καταδικάζουν τα παιδιά σε ασιτία επειδή οι πατεράδες ή οι μανάδες τους έχουν ένα φρόνημα που δεν αρέσει σ’ αυτούς τους κυρίους, τούτο του φαίνεται καθαρή απανθρωπιά. Μονάχα φασίστες θα μπορούσαν να το κάνουν. Αλλά στη χώρα μας, όπου δεν ξεριζώθηκε ο φασισμός, υπάρχουν αρκετοί οπαδοί του. Αυτοί δε διστάζουν μπροστά σε τίποτε προκειμένου να ικανοποιήσουν τα ταπεινά ένστιχτά τους, τη λύσσα τους κατά του λαού. Είναι οι ίδιοι που σέρνουν τους τίμιους δασκάλους σε απολογία, για να κλείσουν ολότελα τα σχολεία. Είναι οι ίδιοι που δηλητηριάζουν τα παιδιά μας πνευματικά διατηρώντας τα βιβλία της 4ης Αυγούστου. Είναι οι ίδιοι που αφού τους στερήσαν ή τους νοθέψαν τη μόρφωση, τους κόβουν τώρα και το ψωμί. Η ευθύνη των ανθρώπων αυτών είναι μεγάλη. Τα παιδιά είναι τα βλαστάρια της φυλής μας, χρειάζονται περιποίηση, στοργή. Εγκληματούμε κατά του έθνους όταν δε φροντίζουμε για τις νέες υπάρξεις. Και η κατάρα, η καταδίκη τους θα πέσει μεθαύριο απάνω στους ενόχους βαρειά. »
Γ. ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ