Στις αγωνιζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου

 Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός στην ομορφιά της μέρας

χιλιάδες σκοτεινές κουζίνες, χιλιάδες μαύρες φάμπρικες
γεμίζουν ξάφνου με του ήλιου τη λαμπράδα
γιατί ο κόσμος μας ακούει να τραγουδάμε
«Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα»………………………………………
Ναι, για το Ψωμί παλεύουμε και για τα Τριαντάφυλλα.
Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός φέρνουμε τις μεγάλες μέρες
το ξεσήκωμα των γυναικών είναι ξεσήκωμα όλης της ανθρωπότητας
όχι πια σκλάβοι και τεμπέληδες, δέκα που μοχθούν για έναν που ξαπλώνει
αλλά ένα δίκαιο μοίρασμα στ’ αγαθά της ζωής,
«Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα».

Του Τζέιμς Οπενχάιμ

8 Μαρτίου 1857: Οταν ξεσηκώθηκαν οι εργάτριες στη Νέα Υόρκη

Διεθνής Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας η 8η του Μάρτη. Μέρα που έχει τις ρίζες της βαθιά στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Καθιερώθηκε στη Β` διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, που συνήλθε στηνΚοπεγχάγη το 1910,  μετά από πρόταση της επιφανούς προσωπικότητας του διεθνούς εργατικού κινήματος Κλάρας Τσέτκιν, με δυο βασικά συνθήματα: την πάλη για τα δικαιώματά της και την πάλη για την ειρήνη. Η επιλογή της συγκεκριμένης μέρας δεν ήταν τυχαία

Στις 8 του Μάρτη 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Υπολογίζεται ότι οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια περίπου 16 ώρες τη μέρα ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι απ’ τους μισθούς των ανδρών. Έτσι στα αιτήματα των εργατριών της Νέας Υόρκης περιλαμβανόταν και η μείωση των ωρών εργασίας στις 10, αλλά και η εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών. Όμως εκτός των άλλων διακρίσεων, οι εργάτριες είχαν να αντιμετωπίσουν και τη διάκριση που γινόταν ανάμεσα στους εργαζόμενους αγγλοσαξονικής καταγωγής και στους υπόλοιπους υπέρ των πρώτων.

Η απεργία της 8ης του Μάρτη 1857 ήταν απ’ τις σημαντικότερες στιγμές του εργατικού κινήματος διεθνώς, αφού έβαζε στην πρώτη γραμμή τα ζητήματα κατά της εκμετάλλευσης, κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών.

Οι γυναίκες άντλησαν την ορμή τους από τη συνείδηση και τη βαθιά πίστη στο σκοπό της πάλης τους, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι γυναίκες της εργατικής τάξης, οι γυναίκες εκπαιδευτικοί, βιώνουμε τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής, τις συνέπειες των μέτρων ξεπεράσματος της καπιταλιστικής κρίσης. Οι δικές μας απώλειες σε δικαιώματα και κατακτήσεις έγιναν κέρδη για τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Στο βωμό των δικών τους συμφερόντων θυσιάζονται οι δικές μας ανάγκες, θυσιάζονται ακόμη και ανθρώπινες ζωές – οι δικές μας ζωές! Η εκπαίδευση  υποτάσσεται στους σχεδιασμούς που υπαγορεύει ο ΣΕΒ στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Η πολιτική των κερδών στα μονοπώλια και τις πολυεθνικές  συσσωρεύει σε εμάς αλλά και στους λαούς, φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια για τα παιδιά και όλη την οικογένειά, γεννά τον πόλεμο και την προσφυγιά.

Σήμερα η 8^η Μάρτη, σύμβολο αγωνιστικής διεκδίκησης, να γίνει σταθμός στην κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στα νέα μέτρα της κυβέρνησης. Να γίνει ένα ακόμα σκαλοπάτι για την ενίσχυση της πάλης ενάντια στην πολιτική που στοχεύει τα δικαιώματα στην κοινωνική ασφάλιση, τη μητρότητα, την εργασία, την αποκλειστικά δημόσια και  δωρεάν εκπαίδευση και ουσιαστική μόρφωση των παιδιών μας, τον ελεύθερο χρόνο,  τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Συναδέλφισσες

Σε αυτές τις συνθήκες, καμιά εκπαιδευτικός, καμιά γυναίκα του καθημερινού μόχθου δεν περισσεύει. Από τη δική μας συμμετοχή στο σύλλογο, στην οργάνωση των αγώνων, στην πάλη κόντρα στους εκμεταλλευτές μας εξαρτάται το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.

Από εμάς εξαρτάται αν θα επιτρέψουμε να ζουν τα παιδιά μας, η νέα γενιά, χωρίς δικαιώματα.  Από εμάς εξαρτάται αν θα συμβιβαστούμε με τις απανωτές απώλειες σε μισθούς, συντάξεις, στο λαϊκό εισόδημα…

Είναι στο χέρι μας να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ρόζας Ιμβριώτη, της Έλλης Αλεξίου, της Μαρίας Λιουδάκη και πολλών άλλων επώνυμων και ανώνυμων συναδελφισσών μας που συνέδεσαν την παιδαγωγική με τα δικαιώματα στη ζωή και στο μέλλον της νέας γενιάς. Ο αγώνας των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Ν. Υόρκης στις 8 του Μάρτη του 1857, που σήκωσαν ανάστημα απέναντι στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης τους, μένει επίκαιρος και σήμερα.

Ό,τι κατακτήθηκε δεν είναι αυτονόητο…

Αλλά κι ό,τι χάθηκε δεν χάθηκε για πάντα.

Δυναμώνουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες, που καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με θάλασσες, με φράχτες, με κυκλώματα δουλεμπόρων, με την κάθε λογής καταστολή. Με αγωνιστική δράση και λαϊκή αλληλεγγύη, με τη δική μας κοινωνική συμμαχία, να επιβάλουμε τη θέληση και το δίκιο μας, τα σύγχρονα δικαιώματά μας.