196 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Το μήνυμα, ότι όταν ένας λαός είναι αποφασισμένος να επιβάλει το δίκιο του μπορεί να νικήσει αντιπάλους που φαντάζουν πανίσχυροι, είναι πάντα επίκαιρο. Ο λαός δημιούργησε την επανάσταση του 1821, όταν απέρριψε τη μοιρολατρία και εμπιστεύτηκε τη δύναμή του.
Η επανάσταση του 1821 διδάσκει πάνω απ” όλα ότι οι λαϊκές επαναστάσεις αποτελούν το όχημα της κοινωνικής προόδου και εξέλιξης, κινούν την ιστορία εμπρός ανατρέποντας τις ιστορικά ξεπερασμένες κοινωνικές τάξεις και τα καταπιεστικά τους κοινωνικά συστήματα .
Το 1821 οι δυνάστες του λαού ήταν η Οθωμανική αυτοκρατορία, οι φεουδάρχες, Έλληνες και Τούρκοι, η Ιερή Συμμαχία. Όμως στο προσκήνιο της ιστορίας βρισκόταν η ανερχόμενη αστική τάξη, η οποία ηγήθηκε του αγώνα για την απελευθέρωση από τον οθωμανικό φεουδαρχικό ζυγό για τη διαμόρφωση του δικού της κράτους, ξεσηκώνοντας τη φτωχολογιά και τις καταπιεζόμενες από τη φεουδαρχία λαϊκές μάζες. Η επανάσταση του 1821 επομένως ήταν εθνικοαπελευθερωτική στη μορφή και αστική στο πολιτικό και οικονομικό της περιεχόμενο.
Η επανάσταση διέψευσε όσους τρομοκρατούσαν το λαό, με εκβιασμούς, ότι ο ξεσηκωμός του θα είναι μάταιος και θα τον οδηγήσει στην καταστροφή θεωρώντας μονόδρομο την υποταγή στις απαιτήσεις του Σουλτάνου και της Ιερής Συμμαχίας.
Σήμερα οι δυνάστες του λαού είναι το κεφάλαιο, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες και η εξουσία τους, οι διεθνείς τους συμμαχίες και οι ιμπεριαλιστικοί τους οργανισμοί, οι σύγχρονες «Ιερές Συμμαχίες»: ΝΑΤΟ – ΕΕ – ΔΝΤ – ΟΟΣΑ – ΕΚΤ… Σήμερα λοιπόν η αστική τάξη έχει γίνει πια αντιδραστική, εμπόδιο στην κοινωνική εξέλιξη.
Πολιτικοί εκφραστές και αρωγοί της στέκονται οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που στηρίζουν τα συμφέροντά της παίρνοντας συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα και ψηφίζοντας από κοινού μνημόνια για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ζητώντας από το λαό να συνεχίσει τις θυσίες του στο όνομα της εθνικής «ομοψυχίας» παρουσιάζοντας ως «εθνική υπόθεση» τη στήριξη της κυβέρνησης στις αντιλαϊκές διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με τους «θεσμούς» και τους δανειστές.
Όλοι αυτοί αποσιωπούν ή διαστρεβλώνουν το κοινωνικό περιεχόμενο του 1821, τον επαναστατικό και εξεγερτικό του χαρακτήρα. Κρύβουν ότι και το 1821 δεν υπήρχε «εθνική ομοψυχία». Υπήρχαν και τότε Έλληνες που εχθρεύονταν την επανάσταση, υπερασπίζονταν το παλιό κοινωνικό καθεστώς, την εξουσία του Σουλτάνου και την Ιερή Συμμαχία, γιατί αντλούσαν προνόμια απ’ αυτό. Κρύβουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει «εθνική ομοψυχία» σε μια κοινωνία που υπάρχουν τάξεις με αντίθετα συμφέροντα, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.
Σήμερα η κοινωνική εξέλιξη και πρόοδος, απαιτεί οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι φτωχοί μικρομεσαίοι αγρότες και οι μικροί αυτοαπασχολούμενοι μέσα από τη δική τους συμμαχία και συσπείρωση να έρθουν σε σύγκρουση με τη δικτατορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και και να βαδίσουν σ’ έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες για να ζήσουν καλύτερα οι ίδιοι και τα παιδιά τους.
Οι θυσίες του αγώνα είναι μικρότερες από τα δεινά της υποταγής.