Για την πολιτική των Μουσείων Σύγχρονης Τέχνης – από Α.Σ.Ε.

Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν δύο κρατικά Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης στην Ελλάδα. Το ένα είναι το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΚΜΣΤ), που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και έχει ως βάση μέρος της Συλλογής Κωστάκη με έργα της Ρώσικης Πρωτοπορίας, και το άλλο είναι το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) στην Αθήνα. Πρόκειται για τα μοναδικά μουσεία μέσα από τα οποία το ελληνικό κοινό μπορεί να γνωρίσει τη σύγχρονη εικαστική τέχνη και να μελετήσει τις σύγχρονες εξελίξεις στον τομέα της. Η πολιτιστική πολιτική που ακολουθούν έχει ένα ιδιαίτερο βάρος, καθώς καθορίζει τον προσανατολισμό και την πορεία της σύγχρονης τέχνης στη χώρα μας, δίνοντας αισθητική κατεύθυνση στα εικαστικά πράγματα και επηρεάζοντας τους καλλιτέχνες και το κοινό.

Πώς είναι σήμερα

Είναι, βέβαια, εύκολα εννοούμενο ότι, όπως όλοι οι κρατικοί πολιτιστικοί οργανισμοί, έτσι και τα Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης στη χώρα μας υποτάσσονται στην πολιτική και τις κατευθύνσεις της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων για τον Πολιτισμό και τις Τέχνες. Πιο ειδικά, αποτελούν χώρους όπου σε μεγάλο μέρος αναπαράγονται οι επιλογές του Χρηματιστηρίου της Τέχνης και των επενδυτών, μια ακόμα, τελικά, μεγάλη «ιδιωτικού τύπου» αίθουσα εκθέσεων.

Αυτό μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς παρατηρώντας τις περιοδικές εκθέσεις, αλλά και τις αγορές που πραγματοποιούν. Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης αρνήθηκε πρόταση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ) για διοργάνωση στο κτίριο του Φιξ μιας μεγάλης έκθεσης νέων εικαστικών από το σύνολο του καλλιτεχνικού δυναμικού της χώρας, προτιμώντας να εγκαινιάσει το νέο αυτό χώρο με μια ιδιωτική έκθεση από την Αμβέρσα. Αυτή η κίνηση, όπως και οι εκδηλώσεις της «documenta 14», που φιλοξένησε, δείχνουν τον προσανατολισμό του. Η «documenta 14» επεδίωκε – με εξαίρεση κάποιες λιγοστές ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις – να περιβάλει με το κύρος της όσα κατεστημένα και βαθιά συντηρητικά προβάλλονται σήμερα ως πρωτοπορία της Τέχνης στις καλλιτεχνικές σχολές. Με όχημα τις έννοιες «ελευθερία», «δημοκρατία», «διαφορετικότητα» και με τη μεταμοντέρνα άποψη περί της μη ύπαρξης αντικειμενικής γνώσης, παρουσιάστηκαν σε μεγάλο βαθμό επινοήσεις παρωχημένες στη μορφή και κυρίως άτεχνες, που προκαλούσαν στον επισκέπτη διανοητική σύγχυση και ψυχική εξουθένωση.

Γενικότερα στο χώρο του Πολιτισμού και κατ” επέκταση στα Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης, συγκρούονται επενδυτικά σχέδια, με αντικειμενικό στόχο να υπάρξει εμπορική δραστηριότητα με σκοπό το κέρδος όσων επενδύουν στην Τέχνη μέσα και έξω από τη χώρα. Γι” αυτό και το κεφάλαιο παρεμβαίνει σε όλα τα επίπεδα στα Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης: Κτίρια, αναθέσεις έργων, μελέτες, διοίκηση, διεύθυνση, διαχείριση, αγορές έργων, εκθέσεις, ανταλλαγές έργων και εκθέσεων, πωλητήρια.

Αλλωστε, από τη δεκαετία του 1990 έχει διατυπωθεί η κυβερνητική πρόθεση να προωθηθεί ο πολιτισμός των επενδύσεων, μέσα από τη δημιουργία ενός άξονα επιχειρηματικής δραστηριότητας που θα συνδέει την Ελλάδα με τα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, οι κυβερνήσεις προστατεύουν και δίνουν βάρος στο ρόλο του εκάστοτε διευθυντή του Μουσείου έναντι του Διοικητικού Συμβουλίου, παρότι και σ” αυτό συμμετέχουν άμεσα και εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι, το καλοκαίρι του 2017, όταν η κυβέρνηση ψήφισε με νόμο τη δυαρχία στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ).

Οπως όλα τα κρατικά ιδρύματα, έτσι και τα Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης στενάζουν από τις περικοπές της κρατικής χρηματοδότησης. Μέσα σε δύο χρόνια, 2012 – 2014, το ΚΜΣΤ είδε τον προϋπολογισμό του να συρρικνώνεται κατά 58%, που είχε ως συνέπεια την αδυναμία κάλυψης ακόμα και των στοιχειωδών λειτουργικών αναγκών του. Σε αυτό, λοιπόν, το έδαφος της οικονομικής ασφυξίας που η δική τους πολιτική προκαλεί, ανθίζουν η κάθε είδους εμπορευματοποίηση, η «φιλανθρωπία» των χορηγών και φυσικά η λεγόμενη λογική της «ανταποδοτικότητας». «Εθελοντές» και χορηγοί, «εναλλακτικοί» τρόποι χρηματοδότησης και ένα συνεχές κυνήγι της «έξυπνης αυτοχρηματοδότησης» είναι η λύση που ακολουθείται.

Η εμπειρία αποδεικνύει πόσο μακριά, όμως, είναι ένα τέτοιο μουσείο από τις πολιτιστικές ανάγκες του λαού, παρόλο που αυτός διπλοπληρώνει για την κάλυψή τους μέσα από τη βαριά φορολογία και το εκάστοτε εισιτήριο.

Πώς χρειάζεται να είναι

Λείπει από τον τόπο μας ένα μουσείο όπου κανείς μπορεί να συναντήσει την τέχνη που δημιουργείται στην Ελλάδα και που την εκπροσωπεί. Ακόμα και το «κέντρο τεκμηρίωσης», που ψηφίστηκε με το νόμο του 1997 και προέβλεπε την ύπαρξη ενός ψηφιακού κέντρου που θα ήταν καταγεγραμμένη όλη η σύγχρονη εικαστική δημιουργία, δεν λειτούργησε ποτέ έως τώρα.

Αποτελεί πρόβλημα ότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν μόνιμες εκθέσεις των εικαστικών δημιουργών των τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Αποτελεί πρόβλημα να εξαρτάται από την προαίρεση διάφορων ιδιωτικών μουσείων η δυνατότητά μας να δούμε έργα για παράδειγμα του Τσαρούχη, του Σεμερτζίδη και τόσων άλλων, ή να γνωρίσουμε συστηματικά τα σημαντικότερα ρεύματα που σημάδεψαν την πορεία της εικαστικής δημιουργίας.

Σε αυτήν την προσέγγιση δεν χωρά η ευκολία της κατάταξης της σύγχρονης τέχνης σε αισθητικές περιόδους της εκάστοτε μόδας, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τις μεγάλες επενδύσεις. Η Θεωρία της Τέχνης οφείλει να γίνει επιστημονική. Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης οφείλει να είναι επιστημονικό ίδρυμα, ανοιχτό στο σύνολο των δημιουργών. Να είναι επιστημονικό εργαστήριο, όπου η σύγχρονη δημιουργία, χωρίς αποκλεισμούς, συνδιαλέγεται ανοιχτά με την επιστήμη της Αισθητικής. Τα μέχρι τώρα υπεροπτικά ιδρύματα που υποδεικνύουν (επιδεικνύοντάς τα) στους δημιουργούς «πετυχημένα μοντέλα» αισθητικής, έχουν ιστορικά χρεοκοπήσει στη συνείδηση των δημιουργών και πρέπει να λάβουν τέλος.

Στο ερώτημα «τι Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης χρειάζονται η κοινωνία και η Τέχνη», σίγουρα δεν ανταποκρίνεται το σημερινό μοντέλο όπως το έχει διαμορφώσει ο καπιταλισμός.

Η κοινωνία και η Τέχνη χρειάζονται Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ανοιχτό στην καλλιτεχνική έρευνα και δημιουργία, ένα μουσείο προσιτό στους εργαζόμενους, με ελεύθερη πρόσβαση τόσο των επισκεπτών όσο και της «σύγχρονης» καλλιτεχνικής δημιουργίας σε αυτό. Ενα μουσείο ζωντανό, που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της τέχνης και θα στεγάσει τη σύγχρονη τέχνη, την τέχνη του σήμερα. Την τέχνη που θα αναπτύσσει το πολιτιστικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων, την τέχνη που θα εκφράζει τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, θα αγκαλιάζει τις ανησυχίες, τα προβλήματα, αλλά και όνειρα του λαού μας, μακριά από εξωπραγματικούς μικρόκοσμους που οδηγούν σε αδιέξοδα, ηττοπάθεια και ψευδή εικόνα της πραγματικότητας, που θα καλλιεργεί το ενδιαφέρον και την αγάπη του κοινού για τον Πολιτισμό, αντί να το αποξενώνει και να το απομακρύνει απ” αυτόν.

Ε. Α.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ – από Α.Σ.Ε.

Σε «θολό τοπίο» και φέτος για μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές

Συζήτηση με την Αγγελική Θεοχαρούδη, πτυχιούχο ΤΕΦΑΑ και καθηγήτρια κολύμβησης

Για δεύτερη χρονιά αναμένεται να λειτουργήσει φέτος το πρόγραμμα των μαθημάτων κολύμβησης στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, μετά την περσινή σχεδόν «πιλοτική» εφαρμογή του, που ανέδειξε μεγάλα κενά και ελλείψεις, επαληθεύοντας την αγεφύρωτη απόσταση που χωρίζει το σχεδιασμό και αυτής της κυβέρνησης με τις πραγματικές ανάγκες εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών και γυμναστών.

Στόχος του προγράμματος είναι η εκμάθηση της κολύμβησης από τις μικρές ηλικίες, αλλά οι προϋποθέσεις για την υλοποίησή του κάθε άλλο παρά τον υπηρετούν. Αυτά αναδεικνύονται στη συζήτησε με την Αγγελική Θεοχαρούδη,πτυχιούχο ΤΕΦΑΑ και καθηγήτρια κολύμβησης.

Μακριά από τις πραγματικές ανάγκες

«Με τόσους πνιγμούς πανελλαδικά κάθε χρόνο είναι επιτακτική η ανάγκη να μπει το μάθημα μόνιμα στα σχολεία», σημειώνει από την αρχή της συζήτησης η Αγγελική Θεοχαρούδη, και συμπληρώνει: «Ωστόσο, θα πρέπει να υπάρχει σωστός προγραμματισμός, να λυθούν προβλήματα μετακίνησης των μαθητών προς και από τα κολυμβητήρια, να μπορούν σχολεία που δεν είναι κοντά στις πισίνες να συμμετέχουν στο πρόγραμμα. Να υπάρχουν οι απαραίτητοι συνοδοί, ο απαραίτητος εξοπλισμός στις πισίνες για τη σωστή διεξαγωγή του μαθήματος αλλά και για την ασφάλεια των μαθητών.

Και φυσικά, όσον αφορά το προσωπικό, να προσληφθεί το αναγκαίο μόνιμο επιστημονικό προσωπικό με πλήρη εργασιακά, μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, που να μπορεί να συμμετάσχει στο πρόγραμμα ενεργά και χωρίς προβλήματα. Νομίζω πως αυτές είναι κύριες προϋποθέσεις ώστε να μπουν οι βάσεις προκειμένου οι μαθητές να αποκτήσουν κολυμβητική παιδεία».

Πόσο απέχουν όλα αυτά από τον τρόπο που η κυβέρνηση «τρέχει» και φέτος το πρόγραμμα; Η συνομιλήτριά μας δίνει μια ενδεικτική εικόνα, λέγοντας: «Η έναρξη έχει καθυστερήσει και αυτό οδηγεί σε σύμπτυξη του προγράμματος σε δύο τρίμηνα και όχι σε τρία, όπως προβλέπει ο αρχικός σχεδιασμός. Ετσι, οι ανάγκες σε προσωπικό αλλά και σε πισίνες μεγαλώνουν. Εδώ βέβαια θα πρέπει να επισημανθεί και κάτι άλλο σημαντικό: Τα περισσότερα σχολεία δηλώνουν συμμετοχή στο πρόγραμμα στο β” ή γ” τρίμηνο λόγω του καιρού, εφόσον πολλές πισίνες είναι υπαίθριες και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κολυμπήσουν σ” αυτές παιδιά μικρότερων ηλικιών. Σε κάθε περίπτωση, η συρρίκνωση του προγράμματος μπορεί να αποτελέσει πάτημα για οριστική μείωση της διάρκειάς του».

Σημαντική πλευρά οι σχέσεις εργασίας

Μέσα στο γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας του προγράμματος, που διαμορφώνεται από την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, δεν θα μπορούσε τα πράγματα να είναι διαφορετικά και για τους εργαζόμενους γυμναστές, που περιμένουν να απασχοληθούν για λίγους μήνες. «Εχουμε φτάσει Γενάρη και μόλις τώρα προκηρύχθηκαν οι θέσεις πρόσληψης», λέει η Αγγελική Θεοχαρούδη, παρά το γεγονός ότι η εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας βγήκε το Νοέμβρη και σε κάποιους ελάχιστους δήμους το πρόγραμμα ξεκίνησε νωρίτερα, με τις θέσεις να καλύπτονται από το μόνιμο προσωπικό των γυμναστών στα σχολεία.

Οπως σημειώνει, για να περιορίσει το κόστος, «φέτος το υπουργείο έκανε «άνοιγμα» στους διορισμένους γυμναστές για να «τρέξουν» οι ίδιοι το πρόγραμμα, ανεξαρτήτως ειδικότητας. Αντίθετα, πέρυσι, όσοι διορισμένοι με ειδικότητα κολύμβησης επιθυμούσαν, μπορούσαν να δηλώσουν στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης. Ακόμα κι έτσι, όμως, οι διορισμένοι γυμναστές είναι και λίγοι και το αντικείμενο δύσκολο. Γι” αυτόν το λόγο άλλωστε και φέτος ελάχιστοι από τους διορισμένους δήλωσαν συμμετοχή. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει για ορισμένους συναδέλφους στα 50 τους να μπαίνουν καθημερινά στο νερό και να διδάσκουν κολύμπι σε αρχάριους;».

Προϋπηρεσία με …απλές βεβαιώσεις

Η συζήτηση στέκεται λίγο περισσότερο σε ορισμένες ακόμα πλευρές που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις στο πρόγραμμα: «Η προκήρυξη προς το παρόν αφορά μόνο απόφοιτους ΤΕΦΑΑ. Ωστόσο, οι απόφοιτοι των ΤΕΦΑΑ με δευτερεύουσα ειδικότητα την κολύμβηση, η οποία διδασκόταν δύο εξάμηνα, δεν μπορούν να συμμετάσχουν, εκτός αν έχουν παρακολουθήσει τα σεμινάρια της ΓΓΑ, πληρώνοντας φυσικά το κόστος των 250 ευρώ. Στην πραγματικότητα, με τον τρόπο αυτό, ανοίγει ο δρόμος ώστε στο μέλλον να ανατίθεται η ευθύνη της εκμάθησης της κολύμβησης και γενικότερα της φροντίδας των παιδιών μέσα σε πισίνα ακόμα και σε απόφοιτους π.χ. κάποιου ΙΕΚ προπονητικής, με την προϋπόθεση ότι θα έχουν παρακολουθήσει τα σεμινάρια.

Επίσης, αν και αναφέρεται στην προκήρυξη ότι οι καθηγητές κολύμβησης στο πρόγραμμα θα προσλαμβάνονται κατά προτεραιότητα, με πρώτους αυτούς της κύριας ειδικότητας, ούτε αναρτήθηκε ξεχωριστός πίνακας φέτος ούτε υπήρξε αναλυτική μοριοδότηση των υποψηφίων. Αλλά και στο θέμα της προϋπηρεσίας, η προκήρυξη προβλέπει την αναγνώρισή της ακόμα και με απλές βεβαιώσεις, ενώ θα πρέπει να αποδεικνύεται με μέρες ασφάλισης, ως μια επιπλέον δικλείδα για να μην ενθαρρύνεται η «μαύρη» εργασία».

Μπ. Τσ.

Πάμε θέατρο

«Αγγέλα»Του Γ.Σεβαστίκογλου

Στο ALTERA PARS παίζεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η περσινή επιτυχία “Αγγέλα”. Ένα έργο δυναμικό, επίκαιρο και ένας υπέροχος θίασος ταλαντούχων ηθοποιών που συγκίνησε κοινό και κριτικούς.

Στην Αθήνα της δεκαετίας του ’50, η Αγγέλα φτάνει από το χωριό της για να μπει υπηρέτρια σε κάποιο αστικό σπίτι. Εκεί, στις ταράτσες, ανάμεσα στ” απλωμένα ρούχα, συναντιούνται οι “δούλες’, άλλες νεώτερες, με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής κι άλλες μεγαλύτερες, πικραμένες από το αναποδογυρισμένο όνειρο της “μεγάλης” Αθήνας. Τα κορίτσια κουβαλούν την ανάμνηση της επαρχίας ενώ γύρω τους πλέκονται προσωπικά και κοινωνικά δράματα. Ένας μυστηριώδης θάνατος, οι έρωτές τους, άλλοτε ιδανικοί, άλλοτε βίαιοι και πίσω απ” όλα η Ελλάδα με τα τραύματα του Εμφυλίου, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, το όνειρο της φυγής, η μετανάστευση στην Αμερική, η αστυνομία, οι κομμουνιστές αλλά και η Αθήνα, που φορτώνεται σιγά σιγά το βάρος μιας ολόκληρης χώρας. “Δάσκαλος του σκηνικού λόγου’, ο Γιώργος Σεβαστίκογλου εστιάζει με δεξιοτεχνία στον μικρόκοσμο, ζωγραφίζοντας την ίδια στιγμή τον κοινωνικό χάρτη μιας Ελλάδας αναγνωρίσιμης στις ζωντανές μας μνήμες. Μετά από τόσες δεκαετίες στις σκηνές της Ελλάδας και του εξωτερικού, η “Αγγέλα” είναι αναμφίβολα μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της νεοελληνικής δραματουργίας.

Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος,σκηνικά: Altera Pars, Σάββας Πασχαλίδης, κοστούμια: Δέσποινα Κολοκοτσά, φωτισμοί: ΠέτροςΝάκος, μουσική:Ελένη Λομβάρδου. Παίζουν: Αγγελική Κοντού, Παύλος Εμμανουηλίδης, Πέτρος Νάκος, Έλενα Καστανά, Στέλλα Κωνσταντάτου, Μελανία Μπαλτζίδου, Κυριακή Στούρου, Γιάννης Ανδρουλάκης, Θάνος Κώτσης

Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά

Σάββατο 20/1/2018 Αναχώρηση από το Πάρκιγκ του Δημαρχείου στις 8:00μ.μ.

Τιμή συμμετοχής 10 ευρώ με το πούλμαν (παρακαλούμε τα εισιτήρια να προπληρώνονται)

Συμμετοχή στα μέλη του ΔΣ έως την Πέμπτη 18/1/2018

Πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης, από Α.Σ.Ε.

Ψηφίζουν ρύθμιση για το ωράριο των εκπαιδευτικών και δρομολογούν νέες συγχωνεύσεις σχολείων !

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ! ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ! ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!

Α) Στο άρθρο 245 του πολυνομοσχεδίου καθορίζονται οι αλλαγές στο ωράριο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με το αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο που ψηφίζει τις επόμενες ημέρες στη Βουλή, προχωρά στην τροποποίηση της παρ. 8 του άρθρου 13 του ν. 1566/1985, η οποία καθορίζει το εργασιακό ωράριο των εκπαιδευτικών, προχωρώντας σε δυσμενείς ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα και σε προσπάθεια αύξησης του ωραρίου στην εκπαίδευση.

Συγκεκριμένα:

Καταργεί τον χαρακτηρισμό της ώρας σίτισης ως διδακτική ώρα!
Νομοθετεί νέα «καθήκοντα» στα πλαίσιο του εργασιακού ωραρίου που σχετίζονται άμεσα με την υλοποίηση μιας σειράς αντιδραστικών αλλαγών στη δομή και το περιεχόμενο του σχολείου (π.χ. αξιολόγηση – αποτίμηση, υλοποίηση του σχεδιασμού για τις νέες δομές υποστήριξης του εκπαιδευτικού έργου κ.α.).
Προβλέπει την υλοποίηση εκτός διδακτικού ωραρίου «..εξατομικευμένων προγραμμάτων υποστήριξης συγκεκριμένων μαθητικών ομάδων ή μαθητών..» ανοίγει δηλαδή τον δρόμο για πέρασμα εκτός διδακτικού ωραρίου μιας σειράς κρίσιμων παιδαγωγικών διαδικασιών όπως για παράδειγμα η ενισχυτική διδασκαλία .
Παγιώνεται μια πραγματικότητα που λέει ότι στο σχολείο δε χρειάζεται βοηθητικό προσωπικό (π.χ. τραπεζοκόμοι, γραμματεία κ.τ.λ.) και ο εκπαιδευτικός – πολυεργαλείο θα τα κάνει όλα.
Ανοίγει ο δρόμος για την ενοποίηση του διδακτικού με το εκπαιδευτικό ωράριο, ενώ προστίθενται καθήκοντα που κάθε άλλο παρά διοικητικά είναι.

Όλα αυτά επιβεβαιώνουν ότι οι ανατροπές στο ωράριο και εργασιακά δικαιώματα δεν αφορούν απλά και μόνο το πόσες ώρες θα μένει ο εκπαιδευτικός στο σχολείο, αλλά συνολικότερα αλλαγές που αφορούν τη δομή και το περιεχόμενο του σχολείου. Άλλωστε και σήμερα ισχύει το 30ωρο εργασιακό ωράριο, όταν υπάρχει συγκεκριμένο έργο που αναθέτει ο σύλλογος διδασκόντων στον κάθε συνάδελφο. Αν πράγματι δεν αλλάζει τίποτα όσο αφορά το εργασιακό ωράριο των εκπαιδευτικών, όπως ισχυρίζεται το Υπουργείο, τότε δεν υπάρχει και λόγος να γίνουν αυτές οι αλλαγές με μνημονιακό νόμο.

Στο όνομα της εφαρμογής του επικαιροποιημένου νόμου θα μεγαλώσουν οι πιέσεις της διοίκησης προς τους συναδέλφους οδηγώντας σε εντατικοποίηση, σε βάρος του ήδη επιβαρυμένου παιδαγωγικού έργου. Ας μην ξεχνάμε ότι οι εκπαιδευτικοί της β/θμιας από την προηγούμενη κυβέρνηση έχουν ήδη 2 διδακτικές ώρες επιπλέον. Οι Νηπιαγωγοί επίσης είχαν αύξηση ωραρίου με την Υπουργική Απόφαση Φίλη και στην ουσία αποτέλεσαν το πρώτο τμήμα συναδέλφων που καθιερώθηκε το 30ωρο ωράριο!!

Ταυτόχρονα μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται ότι στο σημερινό σχολείο όπου μαστίζεται από την υποχρηματοδότηση, μπορεί να προετοιμαστεί το μάθημα της επόμενης ημέρας, να διορθωθούν διαγωνίσματα (Αλήθεια ποιος μπορεί να επιβάλλει σε έναν συνάδελφο πότε και πώς θα διορθώσει ή θα ετοιμαστεί για την επόμενη ημέρα). Η σύνδεση της παραμονής των εκπαιδευτικών με την προετοιμασία του εποπτικού υλικού και των εργαστηριακών ασκήσεων δημιουργεί το ερώτημα: Ποιανού εποπτικού υλικού και ποιων εργαστηρίων όταν τα περισσότερα εργαστήρια είναι σε άθλια κατάσταση και τα χρήματα των σχολικών επιτροπών όχι για εποπτικό υλικό αλλά ούτε για χαρτί φωτοτυπικού δε φτάνουν.

Δυστυχώς, η πραγματικότητα από την υλοποίηση αυτών των πολιτικών, θα είναι η γενίκευση της ανασφάλειας και των υπεραριθμιών για τους μόνιμους συναδέλφους και οι απολύσεις αναπληρωτών!

Β) Στο άρθρο 246 του πολυνομοσχεδίου καθορίζονται τα κριτήρια συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων.

Το πλαίσιο για τις συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων καθορίζει κριτήρια τα οποία θα οδηγήσουν σε νέο γύρο μαζικών συγχωνεύσεων σχολείων, σε κλείσιμο σχολείων, όχι μόνο στην επαρχία και σε απομακρυσμένες περιοχές άλλα και στα αστικά κέντρα.

Με δεδομένη την προσπάθεια της κυβέρνησης να γενικεύσει τα 25αρια (Α/θμια) και τα 28αρια (Β/θμια) τμήματα π.χ. δημιουργία υποχρεωτικού μηχανισμού μετακίνησης μαθητών (β.λ. ΠΔ 79), οι προβλέψεις των παραγράφων α, β, γ στο πολυνομοσχέδιο για «οργανικότητα του σχολείου», ο «υφιστάμενος αριθμός μαθητών», ο «αριθμός μαθητών που θα προκύψει», ως κριτήρια συγχωνεύσεων θα οδηγήσει στο κλείσιμο σχολείων που παρότι καλύπτουν μορφωτικές και κοινωνικές ανάγκες δεν χωράνε στο «μνημονιακό κοστούμι» που ράβει η κυβέρνηση και το κουαρτέτο. Άμεσα θα συγχωνευτούν σχολεία που στεγάζονται στον ίδιο χώρο. Τέλος η προσπάθεια που γίνεται να συνδεθούν οι συγχωνεύσεις με την εφαρμογή των προβλέψεων του ν. 1566/1985 για την οργανικότητα των σχολείων θα οδηγήσει στη συρρίκνωση των ολιγοθέσιων Δημοτικών και Νηπιαγωγείων αλλά και το κλείσιμο Λυκειακών τμημάτων Γυμνασίων, τομέων και κατευθύνσεων σε Λύκεια και ΕΠΑΛ.

ü Κάτω τα χέρια από το ωράριο και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Αναβάθμιση του παιδαγωγικού έργου και της εκπαιδευτικής διαδικασίας με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και δημιουργία σύγχρονων υποδομών.

ü ΟΧΙ σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων και τμημάτων. Εδώ και τώρα να γίνει πράξη το αίτημα για 15 μαθητές, το ανώτερο, σε Νηπιαγωγεία, Α΄ και Β’ Δημοτικού και για 20 μαθητές, το ανώτερο, σε όλες τις άλλες τάξεις.

ü Να μην περάσει το μνημόνιο για την Παιδεία!

ü Όλα τα σωματεία να υπερασπιστούν τα εργασιακά δικαιώματα των συναδέλφων!

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12/1 ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 12:00

ΟΛΟΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 15/1 ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 18:00

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ (12:00 ΜΕΧΡΙ ΛΗΞΗ ΩΡΑΡΙΟΥ). ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ (3ΩΡΗ + ΣΤΑΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ). ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΔΟΕ.

Αθήνα, 11 – 1 – 2018

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΠΑΛΗΣ

Να δυναμώσει η πάλη ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα της 3^ηςαξιολόγησης !

Συμμετέχουμε μαζικά στις στάσεις εργασίας

των Ομοσπονδιών ΔΟΕ-ΑΔΕΔΥ .

Να μην περάσει το Μνημόνιο για την Παιδεία!
Κάτω τα χέρια από το ωράριο και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών!
Κάτω τα χέρια από την απεργία και τη δράση των σωματείων!

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει ΑΜΕΣΑ για ψήφιση στη Βουλή πολυνομοσχέδιο με όλα τα προαπαιτούμενα της 3ης αξιολόγησης. Θα περιλαμβάνει και το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος (τροπολογία που απέσυρε προσωρινά κάτω από τις οξυμένες αντιδράσεις των εργαζομένων), επιδιώκοντας ουσιαστικά την κατάργησή του.

Προχωρούν σε ουσιαστική κατάργηση των οικογενειακών επιδομάτων και φοροαπαλλαγών για τους εργαζόμενους (βλ. κατάργηση της έκπτωσης 10% επί του φόρου στις ιατρικές δαπάνες, η περικοπή του κονδυλίου για το επίδομα θέρμανσης κατά 50% κ.ά.). Προχωρούν τον επανυπολογισμό των ήδη καταβαλλόμενων συντάξεων έως το τέλος του έτους, που θα αποτελέσει τον «προθάλαμο» για να περικοπεί το 2019 μέρος της «προσωπικής διαφοράς». Προχωρούν στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Ταυτόχρονα οδηγούν χιλιάδες λαϊκές κατοικίες στα χέρια των τραπεζών και γι’ αυτό ψήφισαν τροπολογία που ποινικοποιεί τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς και οδηγεί σε φυλάκιση έως και 6 μήνες.

Στα προαπαιτούμενα της 3ης αξιολόγησης βρίσκεται και το Συμπληρωματικό Μνημόνιο για την Παιδεία που υπόγραψε η κυβέρνηση με το κουαρτέτο και περιλαμβάνει: Αύξηση ωραρίου, αποχαρακτηρισμό της ώρας σίτισης, συγχωνεύσεις σχολείων, αξιολόγηση, νέο τρόπο πρόσληψης (δηλ. κριτήρια απολύσεων). Παρά τις παραπλανητικές δηλώσεις του υπουργού παιδείας, προβλέπει αποχαρακτηρισμό της ώρας της σίτισης ως διδακτικής (και για τον υπεύθυνο του ολοήμερου), υποχρεωτικό 30ωρο, νέες συγχωνεύσεις σχολείων, προώθηση της αξιολόγησης.

Ο αποχαρακτηρισμός της ώρας της σίτισης ως διδακτικής ισοδυναμεί με έμμεση αύξηση του διδακτικού ωραρίου στο δημοτικό σχολείο. Οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν είναι χιλιάδες. Ενδεικτικά, μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής, τα τμήματα ολοήμερου που λειτουργούν την ώρα της σίτισης σήμερα είναι 2539. Αντιστοιχούν σε 12.695 ώρες σίτισης την εβδομάδα. Το σύνολο αυτών των ωρών, αν διαιρεθεί με το 24 που είναι το διδακτικό ωράριο ενός αναπληρωτή, αντιστοιχεί σε 529 θέσεις εργασίας. Αν σε αυτά τα δεδομένα προσθέσουμε και την απώλεια θέσεων εργασίας λόγω των συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι μερικές ακόμα χιλιάδες αναπληρωτών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση θα μείνουν άνεργοι την επόμενη σχολική χρονιά. Να σημειώσουμε εδώ ότι, λίγους μήνες πριν, η κυβέρνηση, κάτω από την πίεση των αγώνων του εκπαιδευτικού κινήματος, θεσμοθέτησε την προσμέτρηση της ώρας της σίτισης ως διδακτικής όχι μόνο στον υπεύθυνο του ολοήμερου αλλά σε όλους τους εκπαιδευτικούς που εμπλέκονται σε αυτήν.

Η επιβολή του υποχρεωτικού 30ωρου και μάλιστα με νομοθετική ρύθμιση συνδέεται αναπόφευκτα με την κατάργηση της αντίστοιχης διατύπωσης του ν.1566/85 που αναφέρει ότι ο εκπαιδευτικός «… παραμένει υποχρεωτικά στο σχολείο, στις εργάσιμες ημέρες πέρα από τις ώρες διδασκαλίας, για την εκτέλεση συγκεκριμένου έργου που του έχει ανατεθεί από τα όργανα διοίκησης του σχολείου όχι όμως πέρα από έξι (6) ώρες την ημέρα ή τριάντα (30) ώρες την εβδομάδα …». Το υποχρεωτικό 30ωρο, πέραν του ότι θα αποτελεί ένα πρώτο βήμα για την αύξηση και του διδακτικού ωραρίου αλλά και τη διαμόρφωση κατάλληλου, αυταρχικότερου εργασιακού περιβάλλοντος για την προώθηση της αξιολόγησης /αυτοαξιολόγησης, ενδέχεται να περιλαμβάνει και την αναπλήρωση ωρών των απόντων εκπαιδευτικών.

Έχουμε τη δύναμη και τη θέληση να επιβάλουμε το δίκιο μας!

Να παλέψουμε για την ικανοποίηση των δικαιωμάτων μας. Μόνο οι οργανωμένοι, μαζικοί αγώνες μπορούν να βάλουν εμπόδια, αυτό φοβούνται, μόνη δύναμη η οργάνωση και η συμμετοχή μας.

Αυξήσεις στους μισθούς, επαναφορά του 13ου – 14ου μισθού, ξεπάγωμα των Μισθολογικών Κλιμακίων.
Κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα, από το δικαίωμα στην ΑΠΕΡΓΙΑ.
Κατάργηση της Τροπολογίας που ποινικοποιεί τον αγώνα ενάντια στους πλειστηριασμούς.
Μόνιμοι και μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών όλων των ειδικοτήτων για την κάλυψη των άμεσων αναγκών των σχολείων.
Εξίσωση των δικαιωμάτων μονίμων και συμβασιούχων – αναπληρωτών εκπαιδευτικών.
Σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει. Να μην περάσουν οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης για το «νέο Λύκειο»
Εδώ και τώρα Δίχρονη Υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή και Εκπαίδευση για όλα τα παιδιά. Καμιά σκέψη για πέρασμα των νηπιαγωγείων στους Δήμους. Δημόσια δωρεάν παιδεία για όλο το λαό, όχι παιδεία με κουπόνια και voucher.
Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό, ούτε 1€ από τη τσέπη των λαϊκών οικογενειών για τη μόρφωση των παιδιών. Κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στην Παιδεία.
Λεφτά για τη μόρφωση των παιδιών όχι για το ΝΑΤΟ και τους πολεμικούς εξοπλισμούς

Κλιμακώνουμε την πάλη απέναντι στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής:

Προκηρύσσουμε για την Παρασκευή 12 – 1 – 2018 τρίωρη διευκολυντική στάση εργασίας για τις 3 τελευταίες ώρες του πρωινού κύκλου ή τις 3 πρώτες του απογευματινού – ολοήμερου για τη συμμετοχή μας στις απεργιακές συγκεντρώσεις ενάντια στα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης.
Συμμετέχουμε στις στάσεις εργασίας ΔΟΕ-ΑΔΕΔΥ τη Δευτέρα 15-1-2017, ημέρα ψήφισης των αντιλαϊκών μέτρων, από το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι (ΔΟΕ) και 12-μέχρι τη λήξη ωραρίου (ΑΔΕΔΥ) και συμμετέχουμε στις απεργιακές συγκεντρώσεις.